Er is een kant van lichtwerk waar zelden over wordt gesproken. Niet het helende, niet het stralende, maar het rauwe, stille stuk dat voelbaar wordt wanneer jouw licht te helder is voor een ander. Ik heb het de afgelopen tijd opnieuw ervaren. Mensen die eerst nabij waren, buren, vrienden, soms klanten, trekken zich plotseling terug. Zonder uitleg. Zonder gesprek. Alsof je van de ene dag op de andere onzichtbaar bent geworden.
Je bent buitengesloten, zonder communicatie, alsof je er niet toe doet. Het is een vreemd soort stilte. Je voelt dat er iets in de lucht hangt, een subtiele verharding, een gesloten deur. Maar je
voelt precies wat er aan de hand is.
En dan volgt het moment dat je het beseft: je bent buitengesloten, niet om wat je hebt gedaan, maar om wie je bént.
Auw, die doet pijn.
Dat is een diepe pijn, omdat het raakt aan iets oerouds, de herinnering dat je ooit ook niet werd begrepen om je licht, om je zachtheid, om je waarheid.
Het is de eenzaamheid die hoort bij bewustzijn dat verder reikt dan de woorden die anderen nog kunnen dragen.
Hoe verder je je ontwikkelt, hoe vaker dit gebeurt.
Je denkt dat je een beloning ontvangt voor je enorme inzet om innerlijk te groeien, maar nee, dat gebeurt niet.
Anderen met een lager bewustzijn veroordelen je juist.
En toch… Ik voel steeds weer dat ik hierin niet moet verharden.
Nee, dat wil ik niet.
Dat past niet bij mijn gevoelige, liefdevolle hart.
❥ Ik hoef de muren van de ander niet te spiegelen met mijn eigen muren.
Ik hoef ze niet meer op te trekken, maar ik mag me wél begrenzen als iets niet fijn voelt.
Mijn zielswerk is om open te blijven, zelfs als het pijn doet.
Om mijn hart niet te sluiten, ook al lijkt dat veiliger.
Ik wil mijn hart niet sluiten, want ik weet dat ik hem dan ook sluit voor mezelf.
Je kunt dit niet selecteren: voor die en dit wel, voor die en dat niet.
Gesloten is gesloten.
Soms huil ik dan even, en erken ik de pijn in mijn hart en lichaam.
Ik huil om de menselijkheid van het verlies en de oneerlijkheid. Om de zoveelste deur die dichtvalt, de blik die zich afwendt, het verhaal dat wordt gemaakt door de ander, waar ik geen deel van ben.
En daarna adem ik die pijn terug naar binnen, tot ze weer zacht wordt.
Tot ze oplost in begrip en neutraal wordt.
Keer op keer.
Jaar in en jaar uit.
Nee, dit proces stopt niet.
Je krijgt meer eelt op je ziel en meer mededogen voor een ander.
Want ik wéét wat er gebeurt.
❥ Mijn energie spiegelt wat in de ander nog niet kan bestaan in licht.
Mijn aanwezigheid roept herinnering op, beweging, bewustzijn. Dat kan ongemakkelijk zijn.
Sommigen keren zich dan liever af van een ander, om niet naar binnen te hoeven gaan en zichzelf te helen.
En telkens opnieuw mag ik dat incasseren, niet als straf, maar als uitnodiging om nóg dieper geworteld te blijven in mezelf.
Het zal wel ergens goed voor zijn, ik weet alleen nog niet wat of waarom. Want het licht dat door mij heen werkt, vraagt niet om gezien te worden, het vraagt alleen om trouw te blijven aan haar
natuur, haar trilling en bewustzijn vanuit de ziel.
En ergens, diep vanbinnen, voel ik dan weer rust terugkomen in me.
De aarde onder me ademt voelbaar, het veld opent, en ik weet: ik ben niet alleen.
Alleen is deze weg zeer eenzaam.
Ik word gedragen door iets dat groter is dan oordeel.
Iets dat me telkens weer zacht terugroept naar liefde, de alles overstijgende, onvoorwaardelijke liefde.
Om geen boosheid te voelen naar de ander en niet hetzelfde terug te hoeven doen.
Het leert me om in mijn stilte te blijven, in mijn gevoel, te wachten tot ik ook dit weer heb verwerkt.
Het leert me mijzelf te helen, trouw te blijven aan mezelf, niet te twijfelen aan wie ik ben.
Het leert me mijn hart kennen en mijn ziel.
Ik laat het vuur dat hierdoor ontwaakt mij niet opbranden, maar mij laten rijzen naar transitie, als een feniks die herrijst.
Dus aan wie dit herkent: je bent niet de enige.
Blijf in je hart, blijf trouw aan je licht, ook als niemand het begrijpt, het niet ziet, of je zelfs vijandig wordt weggezet.
Je hoeft je niet te bewijzen, niet te verklaren.
Je hoeft niet in het verhaal van de ander te duiken om gezien te willen worden.
Je hoeft niets goed te maken.
❥ Het enige wat gevraagd wordt, is dat je aanwezig blijft.
Helder. Stil. Waar. Neutraal.
De pijn wordt elke keer een beetje minder.
Je wordt er niet harder van, maar juist milder.
Want uiteindelijk keert alles wat zich nu afwendt, ooit terug naar het licht waar het vandaan komt.
Ik aanvaard mijn lot, ik aanvaard mijn rol in dit geheel, ik aanvaard mijn zielsbestemming en dat ik anders ben dan de meeste hier op deze mooie Aarde. Ik zal mijn rol uitspelen en mijn hart niet laten breken, door deze pijnlijke ervaringen, die ik een paar keer per jaar ervaar.
Misschien herken je iets van jezelf hierin.
Misschien voel jij ook hoe jouw krachtige innerlijke licht soms weerstanden oproept bij anderen, en hoe vermoeiend het kan zijn om steeds weer dat veld te dragen voor anderen, een baken te blijven.
In mijn Multi-Dimensionale readings open ik een veld waarin we precies dat kunnen onderzoeken:
❥ wat je tegenhoudt om je innerlijke licht aan te houden,
❥ welke processen er spelen, wat je zielspotentie is, waar die patronen vandaan komen,
❥ welke zielsafspraken daarin meespelen,
❥ en hoe jij jouw licht kunt blijven belichamen zonder jezelf te verliezen.
Een reading helpt je herinneren dat jouw kracht niet tegen iemand is, maar vóór het geheel, ook voor degene die je liefhebt.
En dat jouw licht, als het vrij mag stromen, vanzelf de juiste verbindingen aantrekt.
Van hart tot hart,
🤍
Tamara Beekmans