Wat we nu zien in de wereld is geen toeval. Het is het gevolg van decennialang voeden van slachtofferschap. We hebben mensen geleerd dat ze macht krijgen door zich gekwetst te voelen.
We hebben meegepraat met verhalen die nooit waar waren maar wel aandacht en erkenning opleverden. En nu zien we de oogst, een generatie die vastzit in pijn, boosheid en haat.
Slachtofferschap is de kiem van haat.
Wie zich slachtoffer voelt zoekt schuldigen.
En wie schuldigen zoekt zal altijd haat vinden.
Dat is waarom zoveel mensen nu juichen om de dood van een ander alsof dat hun eigen pijn oplost. Dat is waarom andersdenkenden monddood gemaakt worden alsof één stem minder de waarheid kan doven. Dit is hoe diep de duisternis zich genesteld heeft.
Ik ken die duisternis.
Mijn hele leven lang voelde ik mij slachtoffer. Van mijn ouders, mijn jeugd, mijn broer, later van mensen, van het systeem, van narcistisch misbruik. Ik vocht, ik leed, ik herhaalde mijn verhaal tot ik erin verdronk. En telkens dacht ik, zij doen dit mij aan.
Tot ik zag dat het niet zij waren, maar ikzelf die mijn ketens vasthield. Het lijden kwam uit mij voort. Uit angst, uit mijn identificatie met pijn.
Daar lag de ommekeer.
Want zodra je ziet dat jij zelf het verhaal voedt, wordt het machteloos. Dan begrijp je dat geen ander jou kan bevrijden en ook geen ander jou gevangen kan houden.
❥ JIJ BENT DE SLEUTEL
En in dat inzicht valt het slachtofferschap weg als een illusie.
Maar zolang mensen vasthouden aan hun verhaal blijft de haat groeien.
Kijk om je heen, oorlogen om land, aanslagen uit woede, verdeeldheid om identiteit, families verscheurd door schermen en leugens.
Alles is doordrenkt van slachtofferschap.
Jij hebt mij iets aangedaan dus ik mag jou haten.
Maar haat dooft geen haat.
❥ Het voedt alleen de duisternis.
Er is maar één kracht die dit kan doorbreken, Vergeving… (uiteindelijk is het Liefde die zelfs vergeving overbodig maakt 😉)
Niet als excuus, niet als zwakte, maar als ultieme bevrijding.
Vergeving zegt,
ik laat los dat jij mijn vijand bent.
Ik laat los dat mijn pijn mijn identiteit is.
Ik laat los dat de wereld mij iets verschuldigd is,
ik laat los dat een ander mij iets aangedaan heeft.
Ik laat los dat het jouw of iemands schuld is.
We leven in een tijd waarin alles aan het licht komt. Het ego wordt ontmaskerd. De maskers vallen. Het wordt pijnlijk zichtbaar hoe ver mensen zijn afgedwaald, hoe vol ze zijn van oordeel, hoe leeg van liefde…
En toch is dit precies wat nodig is.
De duisternis moet zichtbaar worden om te verdwijnen….
Oordeel daarom niet,
want in je oordeel houd je jezelf gevangen.
Zie dat jij zelf de bron bent van je lijden.
Zie ook dat jij de bron bent van je bevrijding.
Want uiteindelijk blijft dit….
Haat is altijd duisternis,
Vergeving is altijd Licht.
Licht is altijd Liefde.
Rani Savitri