Een pasgeborene heeft nog geen woorden en communiceert instinctief zijn emoties met gelaatsuitdrukkingen en stemgeluiden. Omgekeerd 'leest' een baby ook gelaatsuitdrukkingen als antwoord op zijn eigen gevoelsstaat.
Wanneer emoties van een baby niet worden beantwoord met liefde en begrip worden ze ook weer instinctief ingekapseld (bevroren) in een soort 'schaamte'. Deze schaamte is een woordeloos gevoel dat er iets niet klopt met je.
Het kan ook omschreven worden als 'ik deug niet' of 'ik ben waardeloos' of 'ik verdien geen liefde' of 'mijn behoeften tellen niet mee, dus ik tel niet mee'....
Omdat een baby nog geen bewuste identiteit heeft en niet kan denken is een baby 'wat hij voelt'.
Dat soort instinctieve en diepgewortelde schaamte kan levenslang voor 'niet kunnen zijn wie je echt bent' zorgen omdat 'jezelf zijn' te pijnlijk is. Dat is wat meestal aanwezig is in mensen met onveilige hechting.
Er is zoiets als gezonde schaamte, een emotie die ons iets ongepast niet meer laat opnieuw doen.
Maar het soort schaamte die ons bevriest in onze emotionele kern is 'toxische schaamte'. Jung noemt dat een 'zielsverslindende energie'.
Mensen die onbewust diep in zichzelf toxische schaamte meedragen zijn het contact het hun natuurlijke zelf kwijt.
Ze identificeren zich dan met hun overlevingspatronen (defensiemechanismen) en zijn daarom ook uit contact met het nu.
Af en toe kun je dan wel even FLOW ervaren (in het nu zijn) maar de meeste tijd leef je in onbewuste weerstand tegen het nu. Je voelt je niet thuis in je lijf en dus niet in het nu...
Alleen diep innerlijk bewustzijnswerk kan je uit deze onbewuste en zeer penibele staat bevrijden... Het komt in de meest simpele woorden neer op 'liefde geven aan jezelf'...
Jan Bommerez