Veel mensen zitten met een beschadigd innerlijk kind zonder daar weet van te hebben, en hierdoor kan het innerlijke kind niet zijn natuurlijke functie vervullen. Het goede nieuws is dat we ons innerlijke kind kunnen helen. De eerste stap is dan ook dat we ons bewust worden van alle trauma's die dat kind heeft opgelopen. Om te voelen hoe wij als kind de dingen ervaren hebben, moeten we bereid zijn onze volwassen bril af te zetten, om helemaal naar dat innerlijke kind toe te gaan...

Het kan zijn dat je als kind je moeder innerlijk hebt afgewezen doordat je niet die diepgaande connectie vanuit haar kon voelen. Op dat moment heb jij je van haar afgesloten en als klein kind is het dan alsof er een innerlijk deurtje dichtgaat dat niet meer geopend gaat worden. De teleurstelling die je onbewust als kind meemaakte, maar als ziel voelde, dat zij niet helemaal kon ingaan op jouw emotionele behoefte, heeft gemaakt dat jij haar niet meer kon ‘nemen’ zoals ze is. Vaak is dit ook...

Het hele leven hunkerde ‘ik’ naar Liefde buiten mijzelf. Ik zocht liefde bij mijn ouders, maar ontving deze niet. Ik zocht liefde bij mijn broer en familie, maar vond deze niet. Ik zocht liefde bij mijn (ex) mannen, bij vriendjes, bij vrienden, kennissen, dieren, een kind. Maar de liefde die ik zocht al die jaren, bijna mijn hele leven, vond ik niet....

Gast: Waarom is het zo moeilijk voor mij en anderen om naar het eigen menselijke zelf te kijken en niet dezelfde waardering en liefde te voelen? Abraham: Omdat je zoekt naar liefde die OP jouw gericht is in plaats van liefde die DOOR JOU HEEN gefocust is.

Een mens is altijd op zoek naar liefde. We verlangen en verwachten die vooral van onze medemensen. In de eerste plaats de ouders en op latere leeftijd de partner. Vooral dat laatste blijkt nogal eens tegen te vallen en dat leidt vaak tot bittere verwijten. Echtscheidingen gaan vaak gepaard met enorm veel haat en wrok; mensen voelen zich verraden. De partner gaf niet de liefde waarop wij recht meenden te hebben – en nu zitten we dan kennelijk zonder. Waarom hebben we die liefde van de ander...

De kinderen van de Aarde roepen op zich te verenigen in kracht slavenketens te verbreken en het hoofd niet langer te buigen voor de corrupte macht in deze wereld. De wind der waarheid is opgestoken en zal pas gaan liggen wanneer hoeksteen en topsteen van de piramide van leugens en geweld verbrijzeld zijn.

Kun je van jezelf en de ander houden als dingen nog niet lukken? Kun je dit zien als ‘We zijn ook mens, we zijn onderweg, we mogen oefenen en het mag ook (nog) niet lukken’? Als je een baaldag hebt: Gefeliciteerd! Gewoon toelaten en vooral ruimte geven aan het balen, want op zo’n dag kun je een heleboel oude frequenties uit diverse lagen van je lichaam laten wegstromen.

Steeds als we ons openen voor liefde zullen we helder krijgen waar we innerlijk nog op persoonlijke delen stuiten die het stoplicht op rood hebben staan. Als liefde je aanraakt in zo'n deel, en je zet vanuit je bewustzijn het stoplicht op groen, van 'kom maar, eens kijken wat zich hier wil tonen', dan haalt onvoorwaardelijke liefde het overlevingsmasker van je gezicht.

Totdat je het onbewuste bewust maakt, zal het je leven bepalen en zul je het je lot noemen. Dat wil zeggen, wanneer je onverdeeld blijft en je je niet bewust wordt van je innerlijke tegendeel, zal de wereld het conflict noodgedwongen moeten uitspelen en jij in tegengestelde helften worden verscheurd. Dit is het leven dat je helpt en aanspoort om dit onderzoek ook echt te doen.

De belofte is altijd dezelfde geweest als in Lemurië. Er was iets dat de Zusterschap werd genoemd. Het was de goddelijke begeleiding van de vrouwen die voor de mannen zorgden.