❥ We kunnen ons hele leven verliezen aan alles wat in deze wereld niet klopt.
We kunnen eindeloos blijven wijzen naar buiten: naar onze ouders, onze ex, de overheid, de systemen, de politiek, de machthebbers en de slachtoffers. We kunnen ons voeden met verontwaardiging en
oordelen, en denken dat dát ons dichter bij de waarheid brengt. Maar iedere keer dat we de ander veroordelen, iedere keer dat we afgeven op een ander of ons verliezen in de fouten van de wereld,
houden we onbewust hetzelfde spel in stand. We voeden precies dat wat we zeggen te bestrijden. We blijven onszelf zien als slachtoffer van een wereld die ons iets aandoet, en zolang we dat
blijven geloven, blijven we gevangen in de afgescheidenheid die ons klein en onvrij houdt.
Want zolang wij in angst leven, haten, veroordelen, en smachten naar gerechtigheid waarin de ander als dader wordt gestraft, zijn wij zélf het kwaad in deze wereld. Niet buiten ons, maar IN ons leeft dan dezelfde duisternis die we buiten ons bestrijden. We denken rechtvaardig te zijn, maar in werkelijkheid spelen we voor God en eisen we vergelding.
Precies dáár schuilt de val… dát is de weg van de gevallen morgenster, die niet buigt voor Waarheid maar zich voedt met macht en verdeeldheid.
Het gaat niet werkelijk om wat zich buiten ons afspeelt. Al het lawaai, al die strijd, al die uiterlijke beweging is slechts een spiegel. Wat er werkelijk toe doet, is wat er IN ons afspeelt.
❥ Dáár ligt de wortel.
Dáár leeft de afgescheidenheid die maakt dat we ons onveilig voelen, tekortgedaan, niet gezien, niet gehoord. Dáár ligt ook de sleutel om te herinneren wie we werkelijk zijn.
Zolang we blijven wijzen naar buiten, ontwijken we het enige wat telt… thuiskomen bij en in onszelf. Het ware Zelf dat niet in strijd is, niet in afgescheidenheid leeft, en niets of niemand nodig heeft om compleet te zijn. Alleen daar verdwijnt het kwaad.. omdat het nooit werkelijk buiten ons heeft bestaan.
Wij dienen ons over te geven
Niet aan het kleine ikje dat altijd iets ergens van vindt, oordeelt of controle wil houden.
Dat is trots, dat is de arrogantie van het afgescheiden zelf.
Het wil vasthouden, het wil gelijk hebben, het wil sturen…maar juist daardoor blijft het gevangen.
Werkelijke vrijheid begint wanneer we dat willen, hebben, en overal iets van vinden, loslaten. Wanneer we het uit handen geven, niet meer zelf de regie opeisen maar ons openen voor iets groters dan ons kleine denken kan bevatten.
Noem het God, het Leven, het Licht… whatever… de naam doet er niet toe, alleen het buigen in overgave. Voor dat wat is.
Want pas in die overgave ontstaat de ruimte om te ontvangen. Niet van buiten, maar van binnen. Daar komt de stilte, de vrede, de liefde die niet afhankelijk is van omstandigheden.
Daar ontvouwt zich de vrijheid die geen ikje ooit kan maken. Daar komt de rust waar we altijd al naar verlangd hebben.
Rani Savitri