Ik heb mijn persoonlijke verhaal gedeeld deze week naar aanleiding van de post van Michelle. Het is bijzonder hoe mensen mij vervolgens als slachtoffer zien, en niet datgene wat ik met de
post wilde geven. Ongevraagde adviezen, mensen die denken dat ik nog niet uit het verhaal zou zijn, sterkte wensen, troostende woorden allemaal goed bedoeld, maar allemaal voortkomend uit
dezelfde identificatie met pijn.
De post die nu (bewust) offline is gehaald, werd juist gedeeld om te laten zien dat het mogelijk is om voorbij het verhaal te gaan. Dat je het niet hoeft te ontkennen, maar het juist volledig mag
aankijken.
Want alleen door het lijden echt toe te laten kan het oplossen in licht
Het was géén verdrietige boodschap, het was een boodschap van bevrijding. Enkelen lazen dit ook in de post.
Voor iedereen die mij zag als slachtoffer of medelijden met mij had neem je projectie eens terug. Het gaat niet om mij.
Het gaat niet om wat mij is overkomen.
Het gaat over bewustzijn dat zichzelf spiegelt.
Wat je in een ander ziet, is namelijk de plek in jou die nog niet is aangekeken.
Dat is waarom oordeel, medelijden of weerstand opkomt. De ander triggert het onopgeloste stuk in jou. Je projecteert het naar buiten omdat het te pijnlijk voelt om het binnenin te dragen.
Vanuit medelijden en zielig vinden is allesbehalve empathie en liefdevol.
Het is helemaal niet helpen of onvoorwaardelijke liefde geven aan de ander. Het is jezelf een streling geven, een jezelf boven de ander plaatsen.
Wat hier gebeurde is precies wat het ego altijd doet. Het probeert betekenis te geven, positie in te nemen..de helper, de redder, de wijze, de betweter. Het kan alles zijn behalve leeg, want leegte is zijn einde.
De waarheid is dat er niemand is die gered hoeft te worden. Er is geen dader, geen slachtoffer. Er is alleen Bewustzijn dat zichzelf herkent in alle vormen.
Zolang je nog denkt dat je iemand bent die iets begrijpt of beter weet ben je nog in het verhaal. Zolang je troost zoekt of troost wilt geven ben je nog in de lus.
Vrijheid ontstaat pas wanneer je niets meer in stand houdt, geen verhaal, geen identiteit, geen overtuiging. Wanneer je niets meer verdedigt en niets meer veroordeelt.
Dan valt alles stil.
En hoe meer je in waarheid leeft hoe meer projectie je zult ontmoeten van hen die nog in leugen leven. Want waarheid ontmaskert en dat roept verzet op in wie nog hecht aan zijn masker.
Maar dat is niet jouw strijd. Laat hen.
Hun aanval is hun pijn die jou niet meer raakt. Je hoeft niets uit te leggen, niets recht te zetten. Je bent niet hier om begrepen te worden maar om te zijn.
Mijn verhaal is geen triest verhaal
Het is een prachtig verhaal.
De weg van illusie naar waarheid,
van afgescheidenheid naar eenheid,
van iemand naar niemand.
Delen van mijn verhaal en inzichten is een soort wegwijzen door middel van herkenning, herinneren. Het zijn door mij diep doorleefde lessen en inzichten daaruit voortgekomen.
De les is helder, niets meer najagen, niets meer beschermen, niet meer in leugen leven. Vrijheid is onthechting. Continu naar binnen keren. En dat is waar ik nu ben en waar ik je gun dat jij naartoe beweegt.
Hier op Facebook lees ik zoveel verhalen van zogenaamde leraren, therapeuten, coaches en helpers. Allen zogenaamd vrij van het verhaal. Toch is dat de grootste misleiding want wie werkelijk uit het verhaal is is eerlijk en ziet dat hij of zij zelf de patiënt is en tevens de dader. Het verhaal is doorzien inclusief alle zogenaamde rollen.
Zij spreken over verlichting, maar hebben de hel nooit echt doorleefd. Hun kennis is geleend, niet belichaamd. Ze praten na, maar hebben het vuur nooit in hun eigen lichaam
gevoeld.
❥ Echte bevrijding ontstaat alleen in wie alles heeft verloren, de identiteit, de hoop, het geloof, het beeld van zichzelf. Wie werkelijk in de diepte van de hel is geweest en door het lijden heen het ware Licht heeft gevonden.
Dat zijn de zielen die niets meer nodig hebben om iemand te zijn. Zij hebben alles losgelaten. Ze wijzen de weg niet om gevolgd te worden maar om jou aan te moedigen zélf te zien.
Alle rollen zijn terzijde gelegd.
Deze verloste zielen geven onvoorwaardelijk.
Ze willen niet dat je afhankelijk wordt (van hen), ze breken juist je afhankelijkheid af.
Ze delen (gratis), niet om te overtuigen, maar om te herinneren aan wat je diep vanbinnen al bent.
Want waar het verhaal eindigt,
begint het Leven Zelf.
Je sterft naar je oude zelf,
en bent opnieuw geboren als Waar Zelf.
Rani Savitri