Een nieuw verhaal over sterven • Het verhaal van Amara (4)

Deel 4 En toen ging ze

Amara werd moe, steeds vermoeider en haar lijf werd steeds zwaarder. En op een dag deed het slapen op de bank teveel pijn en naar boven lopen ging niet meer, ze had er simpelweg de kracht niet meer voor.

Sajan liet een speciaal bed komen dat bij het raam kon staan in de achterkamer. Zo bleef Amara een onderdeel van het gezinsleven en kon ze slapen wanneer ze maar wilde. Haar eetlust ging achteruit tot grote frustratie van Amando, haar grote liefde. Koken was altijd zijn passie geweest en een manier om Amara te charmeren, die op haar beurt altijd genoot van zijn creatieve maaltijden. Nu kon hij echter niets meer aan haar kwijt, wat hij ook probeerde het smaakte haar niet meer. “Mijn lichaam heeft het niet langer nodig mijn lief” liet ze weten. In kleine beetjes dronk ze nog wat water maar zelfs dat was erg minimaal.

Familie en vrienden kwamen veel over de vloer, meestal onaangekondigd en als ze tijd hadden,  zo hadden ze dit onderling afgesproken. Iedereen was hier in huis altijd welkom en vanaf de avondmaaltijd viel de rust in huis en zaten Amando en Amara samen op haar bed en praatten soms nog tot diep in de nacht, ze genoten van het samen zijn. Hij masseerde haar handen en voeten, waardoor Amara minder pijn en onrust ervaarde en samen vielen ze daarna in elkaars armen in slaap. Amando sliep naast haar op een speciaal gekoppeld bed, zo konden ook de kinderen en kleinkinderen overdag nog bij oma zijn, lekker naast haar kruipen, de warme liefdeskruiken, zoals oma had gezegd.

Een belangrijk thema voor Amara in de laatste dagen was of alles wat gezegd wilde worden gezegd was, door de mensen om haar heen, als ook door haar zelf. Ook in zichzelf ging ze daarom dieper en dieper kijken waar de haakjes nog zaten. Zo had ze ontdekt dat ze - ondanks haar moederlijke bezorgdheid - gezien had hoeveel vertrouwen ze eigenlijk had in de grootsheid en de kracht van haar kinderen. Ze zag haar kleinkinderen die er een hele - voor haar nieuwe - eigenheid op nahielden. “Mijn creatieve engeltjes” noemde Amara ze altijd.

Amara had zichzelf aangeleerd veel te mediteren, ook in de laatste weken. Daarbij had ze ooit geleerd dat voor het sterfproces het oefenen met kijken in kaarslicht een mooie oefening was om gewend te geraken met het licht van haar diepste wezen. Inmiddels had ze ook begrepen dat het Goddelijke licht vele malen feller was dan kaarslicht en had ze die dus vervangen voor felle lampen.

Ze was aan de slag gegaan met het thema overweldiging. Daardoor had ze geleerd om een bedding te zijn voor de vele emoties die door haar lijf konden razen. Ze had geleerd ze te gebruiken en te leren met welke boodschap ze kwamen. Vooral haar woede was een hele zoektocht geweest. Altijd had ze gedacht dat ze gewoon niet zo’n boos type was, nou dat was even anders uitgepakt. Maar ze had nooit kunnen bedenken dat juist die woede haar zoveel geluk had gebracht in haar verdere leven.

Naast mediteren en haar emoties leren kennen en er mee werken was ze ook meer en meer op reis gegaan in zichzelf. Eerst onder begeleiding van verschillende mensen die allerlei manieren aanreikten om te leren reizen en uiteindelijk was ze zover dat ze zelf leerde reizen in de verschillende dimensies van het bestaan. Zo had ze bijvoorbeeld vele van haar innerlijke kleine kinderen ontmoet en ook grootouders en overgrootouders. Ze had met allerlei dieren, planten en bomen gesproken en was bij wezens geweest die ze niet kon benoemen omdat ze ze nooit eerder had gezien. Dit reizen was in het begin heel onwennig geweest, en gek zelfs. 

Ze had er niet over durven praten, bang om zweverig of raar genoemd te worden. Toch waren de reizen zo helend geweest, ze had haar onzekere delen ontmoet en zoveel compassie kunnen voelen voor al die delen in haar die haar in haar leven bijgestaan hadden, dit om te kunnen omgaan met de pijn en het lijden die op haar pad kwam. Het was ontroerend geweest toen ze op een middag haar overleden vader ontmoette, ze had hem bij leven nooit goed gekend maar tijdens deze reis kreeg ze de kans om hem al die dingen te vragen die ze altijd bij zich had gedragen. Het had haar diep ontroerd en hij was niet meer bij haar weg gegaan vanaf dat moment.

Op een avond toen het laatste bezoek net weg was liet ze Amando de kinderen bij zich roepen. Ze had inmiddels bijna geen woorden meer maar haar uitstraling was zo licht en liefdevol. Ze hapte wat naar adem - zo leek het - en viel geregeld in slaap. Een reutel was hoorbaar en gaf onrust bij de haar zoon. Sajan wilde haar graag helpen en had zijn dokterstas meegenomen. Amara had haar hand op zijn hand gelegd en met alle inspanning nogmaals gezegd:  “Ik kan dit zelf Lieverd, weet je nog?” Ze refereerde aan een gesprek wat ze hadden gehad met elkaar over medicatie en andere hulpmiddelen die je in kunt zetten bij het sterfproces. Amara had er niets van willen weten.

“Ik wil bewust sterven” - had ze stellig gezegd - geen morfine, geen slaapmiddelen maar bewust blijven bij wat is.

Sajan voelde zich verscheurd van binnen, het was voor hem zo vanzelfsprekend om haar te helpen meer comfort te ervaren, na alle mensen bij wie dat succesvol was geweest. Toch begreep hij haar wel, na alles wat zij hem verteld had.

Amara was steeds onrustiger geworden die avond, ze kreunde en ze leek pijn te hebben. Toch wilde ze geen enkele hulp en dus was Amando bij haar gaan liggen en had haar aangemoedigd de reis aan te gaan. Hij vertelde haar zachtjes dat het goed kwam met hen, dat ze gelukkig waren geweest. Dat hun leven diepe dalen had gekend en hoge pieken. Ze hadden samen gelachen en in eenzaamheid gehuild en alles was samen gedragen door Liefde. En voorzichtig had Mina, haar dochter, haar handen en voeten gemasseerd, dat had wat rust gebracht. De kinderen speelden op het bed samen een spelletje en Sajan zat stilletjes naar haar te kijken. Wat hield hij van haar. Hij zag haar rustiger worden en haar ademhaling werd oppervlakkiger.

Het was alsof hij een gloed zag boven haar hoofd en de ruimte vulde zich ineens met een intense stilte. De Liefde was zo voelbaar dat het was alsof iedereen even zijn adem inhield.

Tranen stroomden in stilte over de wangen van Sajan. Hij dacht aan de woorden van Amara en veegde zijn tranen weg en glimlachte.

Dag mam, daar ga je dan.