Al een poosje leeft Amara met het idee dat ze niet lang meer zal leven en de laatste dagen voelt ze de levensenergie uit haar lichaam verdwijnen. Om die reden heeft ze haar gezin bij elkaar geroepen. Ze wil ze meenemen in haar sterfproces en samen komen in wat dat voor haar betekent.
In het eerste deel las je hoe Amara haar gezin samenroept en ze verteld dat ze voelt dat de dood zich in haar aankondigt. Ze legt uit wat ze kunnen verwachten als Amara dichter bij de dood komt, het uiterlijke sterven zoals dat genoemd wordt. In dit tweede deel wordt het ingewikkelder, nu gaan ze samen onderzoeken wat het innerlijk sterven dan is.
In de komende tijd wil ik jullie een verhaal vertellen dat niet heel vaak verteld wordt. Een verhaal over sterven, natuurlijk. Een verhaal over hoe sterven kan gaan, maar niet zolang je niet weet dat het kan. Wanneer we opzoek gaan naar de diepere vragen over wie wij zijn en waardoor wij op aarde zijn, komt er op natuurlijke wijze ook de vraag op hoe we hier gekomen zijn en wat er voor ons was en hoe we zullen vertrekken en waar naar toe. Amara ging op onderzoek uit en haar verhaal zal ik...
Ziel, ego, persoonlijkheid, het innerlijk kind en bewustzijn. Ze vormen allemaal een belangrijk deel van ons mens zijn. Maar hoe hangen ze samen, wat betekenen ze voor ons als mens?
In mijn praktijk zie ik regelmatig mensen die nog altijd rondlopen met onverwerkte pijn uit hun kindertijd (of uit de levens daarvoor). Waarom is het zo belangrijk om deze oude pijn onder ogen te komen en het verdriet dat erbij hoort te voelen?
Eén van de dingen die ik maar moeilijk kan vatten als jullie zeggen dat we alles in ons leven creëren is: Hoe zit het als een geliefde overlijdt? Mijn vriendin verloor haar moeder en ik kan het maar niet bevatten als ik denk dat zij dat voor zichzelf gecreëerd heeft. Hoe werkt dat?
Hartzeer is afschuwelijk en het kan voelen alsof ons hart uit ons lichaam is gerukt. Helaas nemen sommige mensen (bewust of onbewust) vaak het innerlijke besluit om zich nooit meer open te stellen, uit angst voor nieuwe pijn.
“Weet je wat ik nu zo erg vind?”, fluisterde ze moeizaam. “Ik heb zo weinig gelachen in mijn leven.” Ik pakte haar magere hand vol rimpels en streek zacht over de dunne huid. “Ik heb zo’n spijt dat ik mijn lach, mijn lichtheid ergens onderweg ben kwijtgeraakt” ging ze zacht verder. “Ik heb het niet doorgehad.” Ze zucht en kijkt me aan met tranen in haar ogen: “Ik was te druk met lijden onder een leven dat niet werd zoals ik vond dat het moest zijn.”