Een nieuw verhaal over sterven • Het verhaal van Amara

 
Het is een zachte najaarsdag als Amara bij het wakker worden voelt dat haar vertrektijd nadert. Het is als een subtiel gevoel in haar lijf die ze direct herkent, mogelijk omdat haar Ziel dit al langere tijd geleden heeft aangekondigd.

Veel van haar leven heeft ze inmiddels afgerond. Ze werkte al een paar jaar niet meer, haar kinderen waren inmiddels volwassen en zochten met vallen en opstaan hun eigen weg in de wereld. Wat was ze trots op haar kinderen die, ondanks dat ze wel eens kwamen klagen over hun leven en avonturen en ditjes en datjes, zo midden in hun leven stonden en dingen niet snel uit de weg gingen.

 

Ook bij haar geliefde Amando had ze gezien dat hij zijn leven zo langzamer hand begon te vertragen. Vijf en veertig jaar geleden waren ze elkaar tegen gekomen, de connectie was er altijd al geweest, dat hadden ze bij hun eerste ontmoeting geweten. Toch hebben ze nog jaren om elkaar heen gedraaid, wachtend op het goede moment. Tot dat ene moment, de blik, de kus en het was bezegeld. Een Liefde die niet van deze wereld was. En na alles wat ze meegemaakt hadden, alle liefde de ruzies die mocht spetteren, de luwten, samenzijn en soms zo alleen, vreugde en verdriet. Ondanks alles, of dankzij alles kan zo nog altijd zo van hem genieten als ze naar hem kijkt terwijl hij bezig is, of geheel ontspannen ligt te slapen.

 

Het is op die dag dat Amara haar gezin bijeen roept en vertelt. Mijn liefsten, ik wil jullie wat vertellen. Ik ga op reis, een nieuw en groots avontuur ligt voor mij. Maar deze reis zal ik niet langer op deze aarde maken, maar in andere dimensies. Voor deze reis heb ik dan ook niet langer dit lichaam nodig en zal ik het achter laten bij jullie. Het wordt helemaal stil, en niemand weet iets te zeggen, te bang voor wat er nu komen gaat.

 

Zara een van de klein kinderen kijkt vragend naar oma, ga jij dood?

Amara glimlacht, de directheid van een kind raakt haar iedere keer weer en vervult haar hart met Liefde. Het is de vraag die de gespannen sfeer doorbreekt, ze is nog zo puur afgestemd op het collectieve veld en geeft simpelweg woorden aan wat daar leeft.

 

Het uiterlijke sterven

 

Wat jullie zien is dat ik binnenkort steeds vermoeider zal worden. Steeds vaker zul je me slapend aantreffen, zelfs midden in een gesprek of samenzijn kan ik ineens in slaap vallen. Ik ben dan ook echt heel erg moe. En wat er voor mij gebeurt dat ik steeds meer naar de volgende dimensies zal reizen. Ik kan op die manier al korte bezoekjes maken zodat ik kan wennen aan die plekken. In mijn dromen kom ik daar ook al wel eens, misschien wij allemaal wel, wie zal het zeggen. Wat ik daar al leerde is dat alles daar zo vredig is, en zo Liefdevol dat ik er ook erg naar uit kijk om daar weer naartoe te mogen gaan.

 

Langzaam zullen jullie mijn kracht zien verdwijnen en zal ik jullie op een bepaald moment niet langer kunnen zien. Mijn zicht wordt zo naar binnen gekeerd, zo kan ik mij meer en meer gaan focussen op de reis en het loslaten van het lichaam. Dan kun je me af en toe flink zien zweten en kan ik mijn urine laten lopen, ik heb daar geen controle meer over. Het is fijn als je mijn lichaam wat comfort geeft door de urine op te vangen met matjes ofzo. Dan zal ik jullie op een geven moment ook niet langer kunnen horen. Dat is de volgende stap dat ik nog verder naar binnen zal gaan reizen.

 

Dan kan ik het ineens heel koud krijgen, en wat je ook doet, ik krijg het niet echt meer warm, het geeft niet, ik heb er niet erg veel last van. Ik vind het dan wel fijn als jullie af en toe nog even bij me komen liggen met je warme lijf, alsof je een menselijke Liefdeskruik bent. De volgende stap is dat mijn reukvermogen verdwijnt, weer een stapje dieper naar binnen. Je zult mij nu voornamelijk slapend zien. En langzaam aan zal mijn ademhaling vertragen en onregelmatig worden, soms kun je al even denken dat ik er niet ben, en dan ineens adem ik toch weer. Cheyne-stokesademhaling wordt dat wel genoemd. Het zal nu niet lang meer duren voordat ik mijn laatste adem uitblaas. En ik ben nu eigenlijk al helemaal in mij zelf gekeerd en daar de laatste voorbereidingen aan het treffen om het lichaam los te laten. Ook mijn smaak verdwijnt nu. Maar ja, ik at toch al niets meer dus wat maakt het uit en Amara grinnikt wat.

 

Dit is het laatste moment in mijn lichaam en ook ik zal afscheid nemen van mijn lichaam en dan blaas ik mijn laatste adem uit. Dan kan ik je ook niet langer voelen en ben ik helemaal in mijzelf gekeerd. En daarmee lijkt het voor jullie alsof het sterfproces is afgerond maar niets is minder waar.

 

Vanaf nu heb ik nog een flinke reis voor de boeg. Wat jullie hebben kunnen aanschouwen is wat ze noemen het uiterlijke sterven. En in de ruimte zullen jullie nu een immense stilte ervaren. Een die heel prettig en licht kan voelen als je er in stilte gaat zitten, die ervaring kan heel fijn zijn om te ervaren, naast dat je je ineens heel verdrietig voelt omdat het binnenkomt dat het nu definitief en onomkeerbaar is dat ik gestorven ben. Voor mij is het heel fijn en helpend als je samen en met mij in de rustige en serene sfeer blijft die je ervaart. Brand kaarsjes, zet bloemen neer en blijf bij mij waken. Je helpt de energie daarmee hoog te houden en dat is dan weer helpend voor mijn innerlijke reis. Het is ook helpend om samen herinneringen op te halen die fijn waren over onze momenten samen in het leven.

 

En natuurlijk mag je verdrietig zijn en mij missen, maar weet dat als je daar allemaal staat te huilen het voor mij wel lastiger wordt om jullie los te laten en mij te focussen op mijn eigen reis. Dus huil je tranen als je moet maar houd de energie sereen en rustig.

 

Iedereen keek elkaar even verwondert aan. Dat hadden ze nog nooit gehoord. Nou, ik moet heel hard huilen als jij dood bent hoor oma, zei de kleinzoon. En Amara glimlachte en trok de jongen op schoot. Dat snap ik toch liefje, maar weet wel dat ik het heel fijn zal hebben, dus om mij hoef je je geen zorgen te maken. En ik mis jou dan ook hoor, en dat maakt afscheid nemen ook zo lastig. Toch weet ik dat het met jullie allemaal goed zal komen en ik voel zoveel Liefde nu met jullie samen dat ik zeker weet dat ook al ga je mij missen, jullie redden je wel samen. Wil je verder vertellen over dood gaan oma? En Amara vertelde verder...