Veel brengers van Licht hebben na jaren van vertrouwen en diepzeeduiken in hun eigen innerlijke processen een punt bereikt waarop ze nu de kluts even kwijt zijn.. Misschien ervaar jij dit ook..
De kluts waarvan je nog wel wéét dat ie er is.. maar waar je nu nauwelijks meer contact mee kunt maken omdat het oude zeer of een diepe zinloosheid zich nu in alle hevigheid laat ervaren..
Op een manier die nog niet eerder zo diep en allesomvattend was..
Het is een staat van versluiering, een soort gevangenschap in een dikke mist, in een stroop met een hoofd vol watten...
Ik beschouw mezelf als een Lichtbrenger en ik ga hier doorheen.. ik weet inmiddels dat dat dan voor velen geldt en gebruik daarom ook nu weer het schrijven om me uit te drukken.. om iets van de verstikking adem te geven..
Het is zo verleidelijk je huidige leven als uitgekauwd te zien.. Je verlangen naar anders, ruimer, meer vreugde is zo groot en tegelijkertijd dringen zich juist nu oneindig vele tranen op.. over zoveel.. wonden zonder gezicht of met gezicht..
Als je het NU uitvouwt naar de toekomst stuit je vanuit je huidige gevoel misschien op een hoge donkere muur... De weg loopt dood.. voelt al dood.. en dat klopt ook.. Want er wordt een enorme shift gevraagd.. en dat is allereerst met lege handen durven staan..
Niets lijkt nog hetzelfde, alles voelt anders, wezenloos misschien.. Wat doe ik hier, wat moet ik hier? De verbinding met jouw levenszin..
Oude wegen werken niet meer.. nieuwe zijn er nog niet.. Dit gaat diep nu..
Oude vastgezette rest-emoties nemen nu even alle ruimte en dat moet ook.. Jouw Licht is er nog, daar mag je zeker van zijn, maar om daadwerkelijk de doorgang naar nieuw te passeren, is het nodig dat je hier ook even niet bij kunt.. anders zou het niet zo moeilijk zijn en geen werkelijke overgave zijn..
Het gaat voor velen om een zeer essentiële instorting nu voorafgaand aan de uitstorting van dat wie jij werkelijk bent.. Nu is enkel nodig om de weg hiervoor vrij te maken..
Als jij jezelf herkent in verstrikking in kluwens, oude negatieve gedachten, beperkte velden vol herhaling.. Weet dan, het brengt je naar het punt waarop je enkel nog kunt zeggen, 'ik weet t niet meer'..
Want zolang wij nog weten, ontvangen wij het ware weten niet. Dan weten wij nog beter..
En waar het over gaat, we kunnen het niet eens meer onder woorden brengen, we zien allang dat het maar verhalen zijn en dus zwijgen we.. maar daardoor zijn velen nu alleen..
Maar we hebben juist nu armen nodig van liefdevolle moederengelen, stevige armen maar vrij, dragende armen waarin we mogen huilen.. rusten.. bij moeders die zeggen dat het allemaal goed komt, al goed IS.. dat het allemaal oude demonen zijn die ons hart hebben verzwaard..
Laten we die engelenmoeder zijn.. voor onszelf, voor de ander die hierdoor heen gaat.. laten we die armen zijn voor dat wat nu wil huilen, of wat stil wil zijn omdat er simpelweg geen woorden zijn, wat even klein wil zijn..
Laten we ruimte Zijn.. en blijven zien wat er werkelijk nu gebeurt.. dat er geen oplossingen nodig zijn voor comfort of korte termijn afleiding.. maar dat het Licht zo is toegenomen dat we deze open proef nu aankunnen..
Wees maar naakt en weerloos, dat is dapper en groots! Alleen dan, zonder enige bescherming, kan er heling in plaatsvinden en terugkeer naar dat wat jij altijd al was..
Warme omhelzing voor mij en voor jou!
"Zolang gij niet wordt als kinderen, zult gij nooit het koninkrijk Gods binnen gaan"
Astrid Esmeralda