Als (angst voor) tekort ons brengt naar het meer van wanhoop, we spartelen en watertrappelen om ons hoofd boven water te houden..
Als we vrezen kopje onder te gaan of hierin zelfs te verdrinken, dan rest maar één ding..
Toestaan dát we even kopje onder gaan en ervaren dat dat wat wezenlijk is, overvloedig in ons zal worden uitgestort..
Uiterlijk tekort is lastig en pijnlijk en de drang om dit om te buigen, het tij te keren vanuit urgentie om te overleven op bekende manieren, is groot vanuit ons ik..
Maar omstandigheden zijn zoals ze zijn, nu..
De overgave, het zakken in wat er is, uiterlijk en innerlijk, brengt ons uiteindelijk vrijheid..
Elk uiterlijk verlies bezit de belofte om ons te doen landen in de onmetelijke innerlijke rijkdom.. deze rijkdom komt niet uit wereldse bronnen en toch ontstaat alles uit haar..
Zij was er voordat wij er waren en zal er zijn nadat wij zijn opgelost.. en elke seconde van ons leven is zij het die ons ademt..
Ons laven aan deze bron is elk moment mogelijk, ongeacht wat. Het herinneren van de oergrond waarop we staan, mag onze basis zijn..
Astrid Esmeralda