Vaak stem ik me af op dat wat er speelt binnen een groter collectief. Ik pak dan één van mijn boeken en sla het willekeurig ergens open. Vandaag verscheen deze tekst uit Zwijgend goud. Een wat
langere, maar toen ik hem opnieuw las, zo de moeite waard. Voor een ieder die het nodig heeft, dat het je maar mag laten uitademen en verstillen...
Gehechtheid
Er wordt vaak gedacht dat betrokkenheid en gehechtheid bij elkaar horen, maar dit is een misvatting.
Gehechtheid komt voort uit het 'ik' van de mens en betrokkenheid die hierop gebaseerd is, is dus ook altijd ik-gerelateerd. Dat is helemaal niet erg, het gros van de mensheid leeft zo.
Maar ware betrokkenheid op de ander, het leven, de natuur of wat dan ook is in feite pas mogelijk zonder de gehechtheid van het ‘ik’.
❥ De mens die dit ooit heeft ervaren, begrijpt wat ik hier nu schrijf.
Wanneer een mens dicht bij de dood komt en de gehechtheid aan het leven als totaal losgelaten dient te worden, zie je dit vaak gebeuren.
Er komt een ander soort betrokkenheid vrij, voorbij het ‘ik’. Bij de stervende zelf maar ook vaak bij omstanders.
Het oppervlakkige valt weg, het wezenlijke krijgt ruimte. Een diepere betrokkenheid, aanwezigheid, een er Zijn vanuit het hart in een andere dimensie van ons wezen, is wat je dan vaak ziet.
Als mens zijn we allemaal op een bepaalde manier gehecht aan zaken. Onze kinderen, partner, ouders, materiële dingen, huizen, auto's maar ook aan bepaalde overtuigingen of rollen zoals bijv. 'de
ondernemer' of 'de moeder'.
Ook zijn we misschien gehecht aan bepaalde verlangens of aan trauma’s. En aan onze identiteit.
Maar kijken we opnieuw naar de laatste levensfase waarin we ons aardse jasje mogen loslaten, dan zijn het al deze dingen die niet mee kunnen naar de overkant.
Ze hebben simpelweg nooit tot de essentie behoort, dus de fysieke dood neemt ze ons allemaal af. Stuk voor stuk. Enkel onze licht-essentie is wat meegaat naar het Grote Licht..
Een bepaalde mate van gehechtheid is natuurlijk onderdeel van het mens-zijn. Hierdoor leren we en gaan we dingen aan die we anders zouden laten liggen.
Maar datgene waar we méér dan gemiddeld aan gehecht zijn, brengt ook een last. Ofwel omdat we te bang zijn dat we het verliezen of omdat we bang zijn het niet te zullen verkrijgen terwijl we denken het nodig te hebben.
❥ Dit is de last van de onvrijheid.
Maar omdat het leven altijd vóór ons is en ons altijd richting innerlijke vrijheid zal stuwen, overstemmend met onze diepere zielsintenties, zal het ons ‘helpen’.
En dus krijgen de meesten van ons tijdens het leven al de uitdaging bepaalde gehechtheden en onvrijheden aan te kijken met het doel ze te leren vrijgeven.
We krijgen slagen van het lot, althans zo kan dat voelen voor ons ‘ik’. Er wordt geschud aan de boom van dat wat onvrij is, aan dat wat je het minst graag wilt loslaten danwel het allerliefst
wilt vasthouden, zelfs als het pijn is.
❥ Er wordt getrapt op je achilleshiel.
Maar zoals gezegd, de diepere drijfveer van het leven is altijd gelijk aan die van jouw zielsintentie. Vrij worden! En daar waar je het meest onvrij bent, doet het het meeste pijn aan het 'ik'.
Wanneer je bijvoorbeeld zo gehecht bent aan 'succes verkrijgen' of willekeurig welk ander voorbeeld, dat het alle vrije ruimte om te ontspannen opsnoept, dan zal dit succes-verlangen vroeg of laat in de wielen worden gereden.
❥ Waarom is dat zo?
Het is simpel. Om ons onze essentie te laten ervaren, om ons te laten ervaren dat het verliezen van een gehechtheid ons uiteindelijk niets wezenlijks heeft afgenomen al voelt dat in het begin wel degelijk zo.
Het leven, onze ziel, zal ons altijd van onze 'vrijgekozen' slavernij van gehechtheid willen bevrijden.
Want stel, dat het leven ons verlangen gebaseerd op gehechtheid aan succes wél blijvend zou honoreren... Wat dan?
Dan zouden we ten onrechte het idee behouden dat gehechtheid zin heeft en dat hard werken hiervoor nuttig is. Maar dat is het niet.
En dus komt altijd op enig moment de man met de hamer die een klap toebrengt op die plek waar de grootste gehechtheid ligt.
Sommige mensen mogen jaren 'genieten' van gehechtheden en krijgen misschien pas bij de fysieke dood met het loslaten hiervan te maken.
Anderen krijgen gedurende het leven al de uitdaging voor de voeten om bepaalde gehechtheden los te laten.
Voor hen is er de mogelijkheid om te sterven voordat ze sterven, aldus een mooie Soefi uitspraak.
Waarom dit voor de één zo is en voor ander zus, is niet interessant.
Vergelijk jouw leven niet met dat van anderen. We kunnen nooit de weg van de ander begrijpen en dat hoeft ook niet.
Jouw weg is jouw weg, jouw pakket. Leef ermee en weet dat alles wat je op ik-niveau kunt vrijgeven, je vrij maakt! Gehechtheden houden ons afhankelijk. En dat is niet de bedoeling van het leven!
Maar dan moeten we mee durven bewegen en niet tegen wil en dank zelf de regie in handen willen houden.
Dus mocht je op dit moment worden geconfronteerd in je leven met de vraag om iets los te laten, vrij te geven, beweeg dan mee.
Laat je vooral raken als iets wat je lange tijd dierbaar was afsterft. Huil er maar om, dat is goed, maar laat het je niet bevriezen en je vertrouwen in het leven doen verliezen.
Dat is nooit de opzet!
Zie het voor wat het is. En bedenk, alles wat je nu al vrijgeeft, laat jou langer leven in vrijheid. Want wie niet bang is, en dat ben je niet meer als je gehechtheid oplost, is
vrij.
En hier komt dan automatisch ware vreugde vrij.
❥ Want wie heeft losgelaten en heeft ervaren dat niets van waarde is verdwenen, sterker nog, dat het licht in zijn wezen enkel is toegenomen, is een stap dichter bij God gekomen.
En een ieder die hier rust, zal zich als vanzelf permitteren achterover te gaan zitten en zal gewoon vreugde, liefde en ware betrokkenheid Zijn.
Uit: Zwijgend Goud | Hoofdstuk: Ontwaken
Astrid Esmeralda