De herinnering achter het verhaal

Luister…

Want dit is geen nieuw verhaal.

Het is het verhaal dat je al duizenden keren hebt gehoord. Niet met je oren, maar met het hart dat nooit vergeten heeft.

Je wandelt opnieuw over deze aarde, een lichaam gekregen, een naam aangenomen, alsof dit je eerste keer is.

❥ Maar niets aan dit alles is werkelijk nieuw.

Krishna, Jezus, Maria, Boeddha, al die gezichten die je bewondert… ze zijn de kleren van het ene Bewustzijn dat ook jij bent.

In iedere tijd, in ieder lichaam, was jij het die keek door die ogen, sprak door die monden…jij was het die liefhad en leed, en ook weer vergat…

Want dat is wat je steeds weer kiest… om te vergeten wie je bent, zodat je jezelf weer opnieuw kunt herinneren.

Je komt telkens terug, niet omdat je gevangen zit, maar omdat je nog iets wilt horen wat je ooit zelf in het verhaal hebt gelegd.

Een brief aan jezelf, verstopt in symbolen, in boeken, in ontmoetingen, in verlies, in liefde.

Zodat je, precies op het juiste moment, weer zachtjes wakker wordt.

Elke religie, elk geschrift, elk pad.. het was altijd jouw eigen stem die daarin sprak.

Je sprak jezelf moed in, je wees jezelf de weg, je herinnerde jezelf eraan: “Wanneer je alles verloren denkt te hebben, wanneer je hart breekt, wanneer niets meer zeker lijkt… dan ben Ik daar.

Niet buiten je, maar als het leven dat je ademt.”

Want dit is wat je vergeten bent: dat je nooit afgescheiden bent geweest.

Dat geen tijd, geen dood, geen naam je ooit heeft kunnen scheiden van wat je werkelijk bent.

Je hebt gespeeld met vormen, je hebt gedanst met illusies, je hebt je verstopt in verhalen. Totdat je moe werd van het zoeken en in die vermoeidheid weer stil werd.

En in die stilte fluister Ik opnieuw:

“Ik was het altijd.

Ik was de heilige en de zondaar,

de meester en de leerling,

de minnaar en de verlaten.

Ik was het water in je tranen,

de adem in je woede,

de leegte in je verlangen.

En nu ben Ik het die je weer herinnert.”

Dit is waarom het verhaal zich herhaalt.

Niet als straf, niet als vergissing.

Maar als Liefde die geduldig wacht tot jij zegt: “Genoeg gespeeld. Ik ben eindelijk Thuis.”