De wereld die je zocht bestaat niet meer. Degene die je dacht te zijn bestaat niet meer. Alles wat ooit houvast leek te geven, mensen, verhalen, structuren, is opgelost. Niet omdat zij
verdwenen zijn, maar omdat jij niet langer door dezelfde bril kijkt.
Wat je vroeger zag in anderen, hun fouten, hun tekortkomingen, hun schaduwen, was nooit puur van hen.
Het was een spiegel van wat in jou ontbrak, van gemis, van leegtes die nooit zijn opgevuld. Moeder, vader, erkenning, geborgenheid, alles wat jij zocht, projecteerde je op de wereld.
Tegenwoordig zie ik vooral ego’s die met elkaar strijden. In de politiek, in podcasts, in media, in gezinnen, zelfs hier op Facebook.
Eindeloos gekibbel, kleuters die elkaar proberen te overtreffen. Links, rechts, goed, slecht, een grote grap die jou gevangen houdt via projecties en verwachtingen.
En overal zit dezelfde drijfveer, geld.
Elke podcast, elk evenement, elke zogenaamde spirituele bijeenkomst draait om verdienen, donaties, businessmodellen. Wat moet zoveel geld eigenlijk kosten? Waarom kan een gesprek niet gewoon
plaatsvinden in een woonkamer, van mens tot mens, zonder doel buiten de ontmoeting zelf?
We raken zo verstrikt in de buitenwereld dat we onze binnenwereld ontkennen.
Alles wat er buiten ons gebeurt, de strijd, het gekibbel, de propaganda, de podcasts, de politieke polarisatie, wordt eindeloos gevolgd, besproken, beoordeeld.
We projecteren ons gemis, onze angst, onze onvervulde verlangens op alles wat we zien, en zo blijven we gevangen in afgescheidenheid.
Zoveel mensen willen niet kijken naar wie ze werkelijk zijn. Ze durven de stilte niet in, omdat ze bang zijn voor wat ze daar zullen aantreffen. Ze hebben een hekel aan zichzelf, aan het beeld in
de spiegel, aan het masker dat ze dagelijks opzetten om door te kunnen gaan. Ze leven in een leugen, niet omdat ze slecht zijn, maar omdat ze het niet weten. Ze weten niet wie ze zijn zonder
verhalen, zonder rollen, zonder het toneelstuk van het ego. Het voelt veiliger om weg te kijken dan om te vallen in die leegte waar uiteindelijk alleen waarheid is.
Meesten kunnen de waarheid niet aan. Ze willen het niet zien. Ze vluchten in meningen, in strijd, in verhalen, in wat hen geruststelt, zelfs als het leeg is. Ze klampen zich vast aan het bekende,
aan het oordeel, aan het beeld van goed en slecht, links en rechts, zodat ze niet hoeven te kijken naar wat werkelijk is.
Wie wel eerlijk naar binnen durven kijken,
zien eerlijk de eigen projecties.
Alles wat je op de ander plakt, oordeel, afkeer, bewondering, komt voort uit jouw ego, uit jouw tekort, uit angst.
Het ontwaken (helen) ontstaat wanneer deze projecties oplossen. De strijd die je in de wereld ziet, is een spiegel van de strijd in jou.
Zodra je dat herkent, valt een last weg.
Je ziet anderen zoals ze werkelijk zijn, en jezelf zoals je werkelijk bent.
Dit directe zien is geen oordeel.
❥ Het is helderheid die vanzelf spreekt.
❥ Intenties worden voelbaar voordat er een woord is.
Mensen die je ooit bewonderde blijken lucht. Anderen die je over het hoofd zag stralen plots. Niet omdat zij veranderen, maar omdat jij nu kijkt zonder projectie.
Echte wijsheid, echte kennis, komt niet uit boeken of meningen van anderen. Alles wat aangeleerd is, kennis uit theorieën, diploma’s, meningen, is gebakken lucht. Levend weten komt uit directe
ervaring, uit de bron, uit de intelligentie zelf die alles toont zonder woorden.
Het voelt alsof je een nieuwe wereld betreedt, maar dit land was altijd hier. Het enige wat nieuw is, is jouw blik. Er bestaan geen twee werelden. Het oude was een droom. Het nieuwe is
werkelijkheid zonder sluier.
Zo valt zoeken weg. Je hoeft niets meer vast te grijpen. Alles toont zich vanzelf. Wat waar is straalt helder. Wat vals is zinkt weg. Enkel zien is genoeg.
Ontwaken is niet bouwen, niet najagen, niet begrijpen. Het is het doorzien van de droom die nooit werkelijk was.
Rani Savitri