In mijn praktijk zie ik regelmatig mensen die nog altijd rondlopen met onverwerkte pijn uit hun kindertijd (of uit de levens daarvoor). Waarom is het zo belangrijk om deze oude pijn onder ogen te komen en het verdriet dat erbij hoort te voelen?
Je bent dus Stilte en Bewust-Zijn, maar dan heb je toch ook nog een persoonlijkheid. Hoe belangrijk is die persoonlijkheid nou? Moet je ook aandacht besteden aan het cultiveren van je persoonlijkheid, bijvoorbeeld aan je Ik-Kracht?
Te vaak in ons leven richten we ons op één fragment, één klein stuk, één aspect dat we willen oplossen, waar we vanaf willen: dat we weg zouden wensen. Deze focus zorgt er meteen voor dat we niet meer beschikbaar zijn: dat we ons afzonderen, terugtrekken in een individuele cocon. We doen dat omdat we iets tot oplossing willen brengen, en de manier waarop we dat doen is via malen, nadenken, omwentelen, graven. Maar deze actie in zichzelf maakt dat we ons afgescheiden gaan voelen, het leven...
Het is een veelgehoorde opmerking: “deze relatie gaat niet werken”. Kunnen jullie daarover iets zeggen? Kunnen relaties wel werken en zo ja: wat is dan een werkende relatie?
“Er komen zo veel 'eisen' op me af, dat ik soms het gevoel heb dat ik in een gevangenis zit. Ik voel me verplicht naar allerlei mensen, zoals mijn moeder, die steeds benadrukt hoe lang haar dag duurt en hoe alleen ze is. Ik ga met steeds meer tegenzin bij haar langs “
