Nu de ene na de andere crisis zich voor doet, of beter gezegd lijkt voor te doen, wordt ook het falen van de overheid steeds duidelijker. Het beleid lijkt vooral gericht op continu angst zaaien en bangmakerij waardoor de neerwaartse spiraal waarin onze economie en samenleving terecht is gekomen alleen maar meer wordt versterkt.
Je kan er bijna niet meer omheen, dan te concluderen dat dit juist de bedoeling is.
Toch zien velen dit nog niet.
Ze blijven het overheidsnarratief volgen ook al vertoond het dusdanige scheuren dat ze onderweg tientallen keren struikelen. Toch geloven ze nog steeds wat ze wordt verteld. Althans dat denken diegenen die al veel langer de alarmbellen hoorden, en meermaals op de noodknop hebben gedrukt zonder enig resultaat. Het lijkt tegen dovemans oren te worden gezegd. Toch is niets minder waar en ligt er een totaal ander fenomeen aan ten grondslag.
De harde realiteit is beangstigender dan de status quo.
De oncomfortabele realiteit ook al schuurt die, wringt die en voelen ze die in hun dagelijks leven, is nog altijd vele malen veiliger dan de pleister eraf trekken. Want wat zit eronder? Wat krijgen ze te zien? Is de wond genezen of is het een etterend gat waar het stinkende pus uitstroomt? Dus doen ze net alsof het er niet is. De pleister bedekte de wond en op hoop van zegen geneest die vanzelf.
Ze weten het wel. Ze voelen het. Ze kunnen er niet omheen. Toch negeren ze het.
Denk aan die relatie waar je tegen beter weten in aan vast blijft houden. Of die functie die je totaal ongelukkig maakt, maar je desalniettemin een bepaalde zekerheid geeft. Denk aan die slechte gewoontes die je zonder nadenken blijft herhalen.
Je weet dat er een moment komt waarop je afscheid moet nemen, waarop je los moet laten en het anders moet gaan doen. Maar dat betekent dat je op eigen benen moet gaan staan. Je weg weer moet gaan vinden. Ontdekken wat dan wel en wat niet?
Het niet-weten hoe nu verder is de grootste angst voor velen.
Het is niet meer de comfortabelheid die men nog vast laat zitten in de ongemakkelijke en pijnlijke status quo. De boiling frog theorie gaat ondertussen niet meer op. Men weet het namelijk. Ze voelen de gevolgen nu dagelijks. Het is het niet-weten hoe dan wel dat ervoor zorgt dat ze niet bewegen. En zolang de overheid met een oplossing komt en de omgeving er een is van pappen en nathouden, zullen de meeste mensen liever dat verhaal volgen, dan dat zij zich vrij breken en op gaan staan voor hun rechten.
De vraag is alleen niet of, maar wanneer ze de sprong gaan wagen.
De meest belangrijkste vraag voor dit moment is dan ook niet waarom mensen het niet zien.
Ze zien het wel. Maar besluiten er, voorlopig, nog van weg te kijken. De vraag is: gaan zij deze sprong geforceerd maken, doordat de omstandigheden dusdanig nijpend worden dat ze niet anders kunnen, omdat er niets anders is om meer aan vast te houden? Met alle gevolgen van dien. Of kunnen wij ze een ander alternatief bieden?
Alleen een zachte bedding kan de val opvangen.
Niemand springt vrijwillig van een klif zonder vangnet.
Toch is dat waar we allemaal voor komen te staan. Waarbij we niet op een externe redder, maar op onze innerlijke parachute mogen gaan vertrouwen. En juist die weg naar binnen, om daar onze veilige bedding te vinden, is voor velen onbekend. Nu de polarisering weer verder dreigt toe te nemen, is de kunst om uit het oordeel over de weg van de ander te blijven.
We kunnen enkel het goede lichtende voorbeeld geven. Dan trekken ze vanzelf vrijwillig de pleister eraf.
Omdat alleen liefde de werkelijke pleister op de wonde is.
Uiteindelijk willen we allemaal een liefdevolle, verbonden, gezonde en florerende samen-leving. Laten we dan inzetten om dit ook samen te gaan creëren.
Liefs
Eveline van Dongen