Tot het moment dat het kaartenhuis ineen stort

Veel hebben niet geleerd om authentiek te zijn, om duidelijk grenzen aan te geven of om te spreken over belangrijke zaken, zij hebben geleerd om te zwijgen en hebben een zeer laag zelfbeeld. Van deze meisjes /vrouwen /mannen /jongens is zeer makkelijk misbruik te maken.

 

Deze mensen zijn de perfecte prooi voor mensen met een bepaalde status, met een bepaald karakter en persoonlijkheid, met mannen die feitelijk eenzelfde laag zelfbeeld hebben maar dit anders zullen uitten dan hun slachtoffers dit doen.

 

Maar ook in vele andere situaties in de wereld (op grote schaal) is er angst

 

Angst om je baan te verliezen, om je gezin, kind of partner te verliezen. Angst om je huis, je uitkering/inkomen of je status te verliezen. Angst om niet goed genoeg te zijn en ga zo maar door. Bij chantage en scheve verhoudingen werkt het altijd zo dat je hoe meer je toegeeft en over grenzen heen gaat, des te meer men zal willen nemen. Net zolang tot er niets meer van je over is.

 

Zelf heb ik als meisje vroeger ook genoeg meegemaakt. Of het nou een vriendje was die mij bedreigde met bepaalde informatie over mij, in vertrouwen verteld, of een leraar op school, een familielid, een begeleider op het internaat, of een man die zich in de bosjes aftrok terwijl ik mijn pony aan het borstelen was... ik was zo’n meisje die niet met zich liet sollen en haar mond opentrok.

 

Ik was zeer bijdehand en niet bang, ik was een meisje die op haar pony sprong en met de zweep achter zo’n figuur in de bosjes aanging of die ineens begon te schreeuwen om ze af te schrikken. En zo is mij feitelijk wat betreft dit soort zaken weinig overkomen.

 

De meeste meisjes, vriendinnen, vrouwen die ik in mijn leven gekend heb, en die slachtoffer zijn geworden waren van dit soort zaken, deden dit echter niet.

 

Zij lieten het gebeuren, zwegen, verstijfde, waren braaf en volgzaam vanuit angst om verstoten te worden uit angst om niet geloofd te worden of uit angst om iets of iemand kwijt te raken.

 

Enkelen in mijn leven zijn slachtoffer geworden van aanranding, van verkrachting of van incest. Ja, zelfs vaders vergrijpen zich blijkbaar soms aan hun dochters, hoe moeilijk ook om te begrijpen en ja zelfs opa’s kunnen zich vergrijpen aan hun kleinkinderen.

 

Ook dit heb ik op jonge leeftijd in mijn nabije omgeving meegemaakt.

 

En hoewel ik zelf niet het slachtoffer was in dit geval of in deze gevallen heb ik er zelf enorm veel last van gehad middels familie patronen die een enorme impact hebben op kinderen en het vormen van een wereld / mens / familie beeld.

 

Allemaal dingen die mij op jonge leeftijd deed beseffen dat er krankzinnige mensen in deze wereld zijn en die mij een zeer onveilig gevoel gaven waardoor ik nooit echt iemand heb kunnen vertrouwen. Op een enkeling na.

 

Nu weet ik dat het allemaal voortkomt uit hetzelfde: Een wanhopige roep om liefde en aandacht, een verdwaald, onwaar, wanhopig zelf.

 

Het is net alsof het nu pas is, maar we weten natuurlijk allemaal dat het altijd al zo is geweest. Nu komt het echter naar de oppervlakte en aan het licht.

 

We zijn allen zeer ver van ons ware zelf verwijdert geraakt. We weten niet wie ze zijn.

 

We kunnen niet ons (ware) zelf zijn in deze wereld, we moeten zijn wat er van ons verwacht wordt en anders worden we buitengesloten, veroordeeld, gehaat of verstoten. We zitten gevangen.

 

Er zijn slechts enkelen in deze wereld waaraan we onze diepste geheimen kunnen vertellen, onze ware gedachten, en verlangens. De meesten aan wie wij onze diepste geheimen vertellen zullen hier misbruik van maken, ons ermee chanteren en tegen ons gebruiken wanneer het hen zo uitkomt.

 

Wanneer deze afwijken van de gangbare standaard dan worden we reeds zeer snel en vaak op jonge leeftijd hiervoor gestraft.

 

Zodoende gaan we alles onderdrukken, we gaan liegen, we gaan meelopen, we passen ons aan. Keer op keer op keer, maar het ‘probleem’ is hiermee niet opgelost.

 

Sterker nog; we creëren een stiekeme wereld, een duistere wereld, een verborgen wereld. We splitsen onszelf van binnen af, spelen het spel mee wat van ons verwacht wordt, en worden steeds beter in de rol spelen die we onszelf hebben aangeleerd en toebedeeld.

 

Iedereen wil liefde, iedereen wil aandacht, iedereen wil een iemand zijn. Niemand wil een niemand zijn.

 

Maar het onderdrukte zelf is en blijft aanwezig. We volgen het voorbeeld van onze ouders, mannen kijken naar hun vader, naar hun ouders. Hoe gaat vader met zijn moeder om? Hoe gaat moeder met vader om?

 

Dat beeld is het beeld wat mannen meekrijgen. Dat beeld is wat vrouwen meekrijgen.

 

Hoe gaan religies om met vrouwen?

 

Hoe gaat de wereld/de samenleving om met vrouwen?

 

Hoeveel mannen/jongens zijn zelf vroeger (seksueel) misbruikt door mensen die zij vertrouwden, van wie zij afhankelijk waren? Of hoeveel mannen hebben een dominante moeder, een afwezige vader, gehad waarbij zij zichzelf niet konden zijn?

 

Er zijn zoveel verschillende vormen van geweld, misbruik, onderdrukking en afhankelijkheid. Het komt in alle lagen van de bevolking, van de wereld voor.

 

Voor mij is er geen mannelijk ego of een vrouwelijk ego. Er is een ego en dit ego is één en hetzelfde ego wat in de wereld is, wat iedereen in zichzelf heeft gecreëerd.

 

En iedereen dient dit dan ook in zichzelf op te lossen.

 

We doen, althans de meesten van ons, wat ons wordt opgedragen. Opgedragen door onze ouders, door onze leraren, door onze vrienden, onze geliefden, door onze omgeving en ‘overheid’.

 

We willen er graag bij horen, we groeien van de aandacht en het beetje voorwaardelijke liefde wat we ervoor terug krijgen. We worden beloond bij ‘goed’ gedrag en bestraft bij ‘slecht’ gedrag.

 

Het ego zal zich steeds leger voelen wanneer het bestraft wordt om zich vervolgens weer tijdelijk voller te voelen middels de beloning die voortkomt uit het goede en wenselijke (maatschappelijke) (kudde) gedrag.

 

Toch voelen de meeste mensen ondanks te denken ‘deugmensen’ te zijn dat er iets niet klopt, het vreet aan hen. Ze kunnen niet zichzelf zijn, verbergen continue hun ware gedachten, hun ware gevoelens en onderdrukken (seksuele) verlangens.

 

Dit breekt uiteindelijk iedereen op.

 

Nooit eerder waren er zoveel mensen met een burn-out, met een depressie, met een laag zelfbeeld

 

Nooit eerder waren de verhoudingen tussen mannen, vrouwen (en kinderen) zo ernstig zoek. Er is geen respect meer voor elkaar. Er zijn enkel zelfverzonnen ego’s, allemaal op zoek naar alles behalve onvoorwaardelijke, respectvolle en eerlijke liefde.

Men zoekt naar macht, naar lichamelijke lusten, naar vluchten uit de leugen en de onderdrukking waarin men leeft. Men zoekt naar problemen, naar spanning en sensatie, naar bezigheden om vooral maar niet naar binnen te hoeven gaan.

 

Men verbergt de duisternis en is bang dat deze duisternis aan het licht komt

 

Daarom is het het makkelijkste om te liegen, om te bedriegen, om te verzwijgen, om een stiekeme en spannende wereld te creëren.

 

❥ Om te doen wat bekend is

 

❥ Om te doen wat iedereen doet

 

❥ Om de rol die is aangenomen in stand te houden. Om de leugen in stand te houden.

 

❥ De verhalen gaan door, het handelen gaat door, levend vanuit een vals zelf.

 

Tot het moment dat het kaartenhuis ineen stort. En dat is wat nu zichtbaar wordt in de wereld.

 

Het is tijd ons af te vragen hoe het komt dat ons dingen overkomen, waarom we bepaalde dingen doen, het is tijd dat we dankbaar zijn voor alle lessen die ons aangeboden worden, het is tijd om eerlijk in de spiegel te kijken en onszelf (en alle anderen) te vergeven voor onze onwetendheid & vergetelheid.

 

Laten we niet langer onze ogen sluiten.

 

En laten we niet langer zwijgen.

 

Laten we naar binnen gaan, en het (ego) oplossen...

 

Daar waar het is ontstaan.

 

Rani Savitri