De val van onze samenleving is nabij. Niet eerder was het zo duidelijk dat het fundament van onze samenleving niet (meer) stevig en stabiel genoeg is om nog langer op voort te
bouwen.
Het politiek toneel wordt gevoerd door partijen die de kunst van het water naar de zee dragen tot in de finesse beheren.
Jarenlang beleid vanuit tekorten, bezuinigingen en verkeerde focus hebben er voor gezorgd dat de tekorten, polarisatie en uitholling alleen maar zijn toegenomen. En het einde is nog niet in zicht, nu duidelijk is dat de economie in een vrije val is geraakt en het geldsysteem begint te wankelen.
In plaats van daadwerkelijk beleid te maken en daadkrachtig op te treden in het belang van het collectief, beheerst ondertussen een niet-meer-zo geheime agenda het politiek spel. Met als gevolg politieke spanningen, sociale onrust, en een opeenstapeling van crisissen.
De vraag is niet of, maar wanneer we deze vrije val gaan maken
❥ Nog belangrijker echter is, hoe gaan we deze val samen maken?
❥ Hoe gaan we voor elkaar zorgen in de tijden die gaan komen?
❥ Hoe zorgen we dat we de menselijkheid centraal blijven stellen?
❥ En hoe gaan we daarna verder?
Men zegt wel eens dat in tijden van nood men elkaar weer vindt in het geloof. En dan wordt niet verwezen naar een geloof zoals het christendom of de islam. Met deze uitspraak wordt bedoeld het geloof in gezamenlijke normen en waarden.
Hierin zit misschien wel de belangrijkste schakel voor het zo goed als het kan doorkomen van de komende periode:
Medemenselijkheid, saamhorigheid en naastenliefde.
Velen zullen geraakt worden in hun dagelijks bestaan, anderen zullen getroffen worden in hun gezondheid, weer anderen zullen op andere fronten hun uitdagingen tegenkomen. Dit zal gepaard gaan met frustraties, angsten, wanhoop en verdriet.
Het is de kunst om elkaar daarin te blijven zien en te blijven luisteren naar elkaar, om elkaar ruimte te geven en met elkaar te blijven verbinden.
Het is makkelijk om de ander de schuld te geven, om je frustratie op een ander te botvieren.
Het lost niets op.
Sterker nog het maakt de situatie alleen maar erger. Niet alleen verzwakt het jouw eigen systeem, ook de samenleving heeft er geen baat bij.
Je zou kunnen zeggen dat als je boos wilt zijn en met de vinger wilt wijzen, je dit naar de overheid moet doen. Zij hebben gigantisch gefaald. Niet je medemens. Van onze politiek leiders zou je nu dan ook daadkrachtig leiderschap mogen verwachten en daadwerkelijke steun, oplossingen en een visie.
Maar als je wijst naar de ander, vergeet niet dat er dan nog steeds enkele vingers naar jezelf wijzen.
Strijden tegen heeft geen zin meer, gaan staan voor wat wel, is de toekomst.
Dat begint ook bij zoals velen het al lange tijd noemen: wakker worden. Bewust worden van de gebreken van het huidige systeem, van de scheuren en de zwarte gaten.
Dit proces is overduidelijk niet makkelijk. Je ogen openen voor wat er werkelijk speelt, vraagt om een bepaalde mate van dapperheid, van vertrouwen in de toekomst en van de bereidheid om ook naar jezelf te kijken.
Steeds meer zie je dat de berichten die al veel langer via andere kanalen werden gedeeld nu ook de mainstream media vinden. Ook zij bevestigen waar andere bronnen al lange tijd de aandacht op hadden gevestigd. Dit betekent dat er steeds meer mensen zullen gaan beseffen dat niet alles is zoals zij altijd hadden gedacht.
De groep mensen die in de komende periode behoefte hebben aan een veilige bedding, aan vertrouwen, hoop en steun wordt iedere dag groter.
De keuze is aan ieder van ons om te kiezen voor verbinding, dan wel voor het verder verdelen van de samenleving.
We kunnen ze aan de hand nemen, een arm om ze heen slaan, ze liefdevol laten ontwaken.
Met mijn boek Eva is lief heb ik getracht dit te doen. Ik wil niet strijden. Ik wil niet wakker schreeuwen. Ik wil mensen laten ontwaken, ze laten ontdekken wie ze werkelijk zijn, hoe we vast zitten in een systeem van schuld en vooral hoe mooi de weg vooruit kan zijn als we allemaal die kant op kijken.
Het begint daarbij met ze meenemen door alle facetten van de samenleving. Waarom valt die in elkaar. Waar is het op gebouwd? Wat zijn de bouwstenen? Waar zitten de zwakke schakels?
Ik schreef na jarenlange observaties, onderzoek en studie hierover in Eva is lief.
“Het is in ons aller belang dat wij erachter komen waarom onze huidige samenleving in elkaar is gestort. Het fundament was niet sterk genoeg, of is in elk geval niet sterk genoeg meer. Pas als we naar onze bouwstenen kunnen kijken, kunnen we de zwakke schakels vervangen.
Ik weet dat dit betekent dat we de zwarte vlekken in onze systemen zullen moeten beschouwen.
Alleen dan kunnen we de weg vooruit vormgeven.
Ik begrijp dat ik veel van jullie vraag. Ook mij raakt dit. Nieuwe onorthodoxe informatie zorgt voor onrust, chaos en ineenstorten van de eigen visie op de wereld. Toch geloof ik dat dit goed is. Alleen dat wat waarachtig zal voelen, zullen wij gebruiken voor de toekomst. Dat beloof ik. Ik vraag jullie dan ook om open te staan en te luisteren. Voor nu. Na de zevende dag zullen wij hierover vergaderen. Gaat u dus vooral verder.”
Het moet eerst warren wil het reeën zeggen ze hier in de buurt.
Laten we ook tijdens deze warrige tijden ervoor zorgen dat mensen zich veilig en verbonden blijven voelen, zodat de innerlijke onrust die gepaard gaat met ontwaken, niet zorgt voor nog meer nodeloos verdriet en verdeeldheid.
Liefs
Eveline van Dongen