Gerrit Gielen
Zelfvergeving is helemaal een moeilijk onderwerp. Bestaat het wel? Is het juist dat een misdadiger zichzelf mag en kan vergeven? Is dat recht niet voorbehouden aan het slachtoffer? In dit artikel hoop ik wat helderheid over deze onderwerpen te scheppen door ze vanuit het perspectief van innerlijke groei te bekijken.
Het punt dat ik in dit artikel wil maken is dat er geen tegenspraak is tussen spiritualiteit en rationaliteit. Spiritualiteit is een vorm van rationaliteit, is logisch en samenhangend en in overeenstemming met de wetenschap, en het is een denken gebaseerd op eenheid en liefde. Ik wil laten zien dat wat we gewoonlijk onder rationaliteit verstaan in feite een denken gebaseerd op angst en verdeeldheid is. Deze manier van denken leidt uiteindelijk tot zinloosheid en eenzaamheid.
Dit artikel schreef ik naar aanleiding van het verschijnen van het boek De Verboden Man Spreekt van mijn partner Pamela Kribbe. Zij vroeg me of ik iets wilde schrijven over de verboden man in mezelf; wat die heeft ervaren, wat er precies verboden is/was en wat het verbod voor gevolgen heeft gehad voor mij op gevoelsniveau.
Het komt niet overeen met de officiële geschiedschrijving. De werkelijkheid is genuanceerder. Echter, door deze grote lijn uit te zetten probeer ik licht te werpen op de oeroude strijd tussen mannen en vrouwen.
In dit artikel ga ik het hebben over hun rol als dader in de tijd van Atlantis en de slachtofferlevens die daarna plaats vonden. Over de innerlijke conflicten die uit deze tegenstrijdige ervaringen ontstonden en hoe die uiteindelijk leidden tot de geboorte van het Christusbewustzijn.
Als je kijkt naar de reis van je ziel op Aarde, je zielsplan, dan kun je daarin een aantal fasen onderscheiden, die te maken hebben met de verhouding tussen de twee werelden. Deze fasen verlopen voor ieder mens anders, omdat de één beter het contact met de ziel weet vast te houden dan de ander. Toch is er voor iedereen schematisch sprake van vier fasen in het aardse leven.
Het verleden ligt niet vast. Alles vindt in het nu plaats – ook onze vorige levens. Een herinnering is dus in feite een communicatieproces. Herinneren is communiceren. Dit geldt ook voor herinneringen aan vorige levens; ook hier is er sprake van een energetische uitwisseling, een wederzijdse beïnvloeding. Veel mensen hebben last van onverklaarbare angst. En achter die angst zit altijd een roep om hulp.
‘Wat deze tijd (grofweg 1950 - 2070) zo speciaal maakt, is dat er twee verschillende cycli gelijktijdig aan hun einde komen: een persoonlijke cyclus (of: een verzameling van persoonlijke cycli) en een planetaire cyclus.’’ De Aarde begint nu aan een nieuwe cyclus. Wat betekent dit voor ons, haar bewoners?
De stilte confronteert je des te sterker met je innerlijke wereld. Nu dringen je angsten zich in volle sterkte aan je op. Wat is er eigenlijk aan de hand? Je bent geen meester over je innerlijke wereld. Je angsten zijn de baas.
De wereld is aan het veranderen. Er komt een nieuwe tijd. De tijd waarin de mens zich almachtig waande en als meester van de natuur zag, loopt ten einde. We keren, wijzer geworden, terug naar het paradijs. Terug naar een wereld die niet langer vervreemd is van de menselijke ziel. Wat betekent dat voor de kinderen die geboren worden, wat betekent dat voor de opvoeding?