Het hele leven hunkerde ‘ik’ naar Liefde buiten mijzelf. Ik zocht liefde bij mijn ouders, maar ontving deze niet. Ik zocht liefde bij mijn broer en familie, maar vond deze niet. Ik zocht liefde bij mijn (ex) mannen, bij vriendjes, bij vrienden, kennissen, dieren, een kind. Maar de liefde die ik zocht al die jaren, bijna mijn hele leven, vond ik niet....
Wat jullie te doen hebben en aan het doen zijn, is uit dat collectieve bewustzijn stappen: dat bewustzijn dat eeuwenlang geregeerd heeft, gebaseerd op angst, controle, machtsuitoefening, en valse autoriteiten.
Vaak raak je de verbinding, het contact met je eigen stroom, je eigen levende ik, je inspiratie, enigszins kwijt. Je gaat je dan verdwaald voelen in deze wereld, in dit leven.
Je gaat het je op een dag realiseren. Dat geluk nooit ging over je baan of je diploma's of het hebben van een relatie. Geluk ging nooit over het volgen van de voetstappen van degenen die voor je kwamen, het ging nooit over hetzelfde als anderen zijn.
Als je even stopt en nadenkt, realiseer je je misschien dat dit soort leven absoluut ziek is, maar toch wordt het door bijna iedereen als gezond geaccepteerd en wordt het zelfs door de samenleving beloond.