Veel mensen schieten in mechanismes of ongezonde patronen als het spannend wordt of als er zich uitdagingen voordoen. Dat kan een keer gebeuren, mijn verhaal geeft dat al aan. Echter als dit structureel zou gebeuren heeft dit negatieve gevolgen voor lichaam, geest en ziel. Er ontstaat afgescheidenheid met het ‘zelf’, jouw lichaam, jouw geest, jouw ziel. Dit uit zich in fysieke klachten en hierdoor krijgt het mentale huis ook een opdonder.

Je hogere zelf kan je zien als een soort persoonlijke telefonische verbinding naar de Goddelijke Bron.

Je voelt pijn, je voelt twijfel, je voelt dat je vastzit, je voelt je verdrietig en je hebt geen idee welke stap je zou 'moeten' zetten. Mij valt op dat mensen dit vaak als vervelend ervaren. Alleen er is ook een andere zijde, en daar gaat deze update over.

Er wordt van ons gevraagd onze grenzen te bewaken en dat niet alleen, we mogen er nog een stap aan verbinden, namelijk door ons uit te spreken waar en waarom we deze grens stellen.

Hartzeer is afschuwelijk en het kan voelen alsof ons hart uit ons lichaam is gerukt. Helaas nemen sommige mensen (bewust of onbewust) vaak het innerlijke besluit om zich nooit meer open te stellen, uit angst voor nieuwe pijn.

Het pad van transformatie wordt vaak ervaren als een emotionele rollercoaster. Je verlangt soms nog terug naar je oude leven, ondanks dat het je geen echte diepe vervulling meer gaf, maar het was wel veilig, comfortabel en overzichtelijk.

Verzet je niet langer tegen de brok in je keel. Vecht niet om je tranen binnen te houden. Zachte kwetsbare kracht is de bron van het heilige vrouwelijke.

Komen je beslissingen altijd uit je hart of maak je beslissingen waarvan je het gevoel hebt dat ze sociaal gewenst zijn? Gericht op 'veiligheid' en comfort en angst wellicht? Durf je ook 'anders' te zijn door waar 'de massa' links af gaat zelf rechtsaf te gaan? Heb je ook voldoende lef om eens een tijdje alleen op pad te gaan? En kan je hardop toegeven dat het tijd wordt om een ander pad te kiezen? In dankbaarheid voor wat je tot nog toe hebt mogen leren onderweg?

Overvallen door angst merkte ze op dat ze volledig verkrampt was. Ze maalde en ze maalde en in het contact met andere mensen kon ze totaal niet in verbinding zijn omdat ze zoveel met zichzelf en haar angsten bezig was. Dit was niet langer de bedoeling. Dit was niet langer haar weg. Ze hoefde niet te vechten en ze hoefde ook niet beter te presteren. Ze begreep dat de angsten die ze voelde juist bedoeld waren om gevoeld te worden.

Ieder mens die op haar of zijn unieke manier regelmatig een beetje licht de wereld in straalt kan je een lichtwerker noemen. Je hoeft dus niet op wereldniveau dingen te ondernemen om in deze tijd ‘je steentje bij te dragen’ aan lichtheid en collectieve heling. Een lichtwerker is niet perse heel bewust of continue bezig met het feit dat zij een lichtwerker is, zij vindt het gewoon vanzelfsprekend dat zij haar licht laat schijnen.