Door als vrouw geboren te worden krijg je heel veel mee van de collectieve geschiedenis en inprentingen, die miljoenen en miljoenen vrouwen door de tijd heen hebben gehad. Dus je duikt in een soort vernauwing, maar je ziele-energie is vrij en wil daar zijn, neemt het op zich, om wat een vrouw is geleerd over vrouw-zijn, en de indoctrinatie die daarbij hoort, van binnenuit te laten zien en te transformeren.

Je kunt de negativiteit in jezelf en in de wereld pas ontstijgen, wanneer je deze eerst onder ogen ziet en aanvaardt. In wezen bestaat er niet zoiets als duisternis, maar als je je terneergeslagen voelt door donkere emoties van verdriet, woede en angst, lijkt het alsof je in gevecht bent met duistere elementen.

Voordat de wereld haar een hoer noemde, voordat de kerk haar verhaal begroef onder eeuwenlange schaamte... Maria Magdalena was de tegenhanger. Geen volgeling. Geen toeschouwer. Maar de gelijke. De vrouwelijke frequentie van het Christusbewustzijn. Terwijl anderen zich verspreidden... bleef zij. Ze huilde bij het graf... wachtte in stilte... en werd de eerste die het verrezen licht aanschouwde.

Mijn innerlijk licht is niet langer een vlammetje dat beschermd moet worden tegen de wind. Het is een helder vuur geworden. Een baken voor vele vrouwen voor mij en na mij.” Dit is de betekenis van overleven naar belichaming ervan, die zich uitdrukt in wijsheid en innerlijke kracht.

Er was een tijd waarin de vrouw ongetemd leefde. Ze liep met blote voeten over de aarde, haar stem klonk vrij en helder, haar hart klopte in het ritme van de natuur. Ze wist wie ze was, voelde de kracht in haar lichaam en de wijsheid in haar ziel. Maar langzaam werd ze in een vorm geperst, gedwongen zich aan te passen, zachter te spreken, kleiner te worden. Haar vuur werd gedoofd, haar instinct werd genegeerd.

Het komt niet overeen met de officiële geschiedschrijving. De werkelijkheid is genuanceerder. Echter, door deze grote lijn uit te zetten probeer ik licht te werpen op de oeroude strijd tussen mannen en vrouwen.

In deze serie van drie channelings, ontvangen in Egypte, word je meegenomen op een ontdekkingsreis naar je eigen hogere vrouwelijke energie. Het vuur van deze zielsstroom is onderdrukt en misvormd geraakt in het verleden. Dat verleden reikt terug naar het oude Egypte, en nog verder, naar Atlantis, toen het derde oog volop functioneerde maar het hartsbewustzijn nog niet voldoende was ontwaakt...

Velen onder jullie, zeker de spiritueel geïnteresseerden, zijn geneigd voornamelijk in de bovenste helft van hun energieveld te leven, dus boven je middel: in je hartchakra, in je hoofd; soms ook in het derde oog, waar gevoelige mensen veel kunnen waarnemen. Dit alles is weliswaar een teken van ontwikkeling, maar zolang het gebied in de onderste helft van je aura, je buik – de zetel van je emoties en passie – verboden blijft, weggedrukt, kun je niet één zijn. Dan ben je niet één met jezelf.

Een vrouw die met haar vuur verbonden is, is ontzettend krachtig, Een vrouw die met haar vuur verbonden is, is ontzettend krachtig. Maar haar manifestatiekracht en haar seksuele energie kan bedriegend voelen voor eenieder die niet met zijn/haar vuur is verbonden. Intimiderend. Spiegelend en te krachtig.

Het is ook iets dat ik vooral van mannen te horen krijg als ik me ergens (terecht) druk om maak. 'Doe maar rustig.' Het is mijns inziens een manier om het vrouwelijke vuur te temmen. Het is dit vuur dat verwarmend is en tegelijkertijd vernietigend, net als de verhalen over vroegere godinnen.