Toen ik begon met mijn “zoektocht” naar man zijn, wist ik al vrij snel dat ik mijn mannelijkheid had weggedrukt. Ik kan ook zeggen dat ik was ontmant in een maatschappij die geen idee heeft hoe om te kunnen gaan met de energie van jonge jongens.
Zeker als ze in hun seksuele ontwikkeling terecht komen, want dan wordt er van je gevraagd om braaf, lief en zorgzaam te zijn, terwijl er juist dan iets essentieels geleefd wil worden in het lijf
van een jonge man. Seksuele energie is pure levensenergie (creatiekracht) en die wil gevoeld en geleefd worden. Als deze niet gezond wordt ontwikkeld, kan het zijn dat je later wegduikt in
verslavingen waaronder porno kijken, hard werken, heel veel sporten, seks enz. Story of my life.
Het gevolg van deze ontmanning is heel goed zichtbaar in het aangeleerde gedrag wat je nu vaak ziet bij mannen, wat in mijn beleving een pijnlijke oorzaak (onvrijheid) heeft die vaak niet gevoeld kan worden.
Dus gaan we op pad om onze mannelijkheid weer terug te claimen, want er is zoveel moois te ervaren vanuit een gezonde mannelijke energie die liefdevolle richting kan geven. Dan ontstaat er helderheid, ruimte en rust omdat er doorvoelde en hartgedragen keuzes worden gemaakt.
Maar ik ontdekte dat er wel een dingetje was op dit pad wat ik liever ontweek en dat ging over het “voelen”, want dat was nou precies waar nooit aandacht voor was in een op-mentale-prestatie-gerichte-maatschappij.
Het moet snel. Geld is macht. Mentaal sterk zijn. Kennis is macht. De beste zijn. Je mannetje staan. Toon geen emoties. Enzovoort.
Ondertussen zat er een klein bang jongetje in mij die zich verder en verder wegstopte in mijn lichaam, maar waar ik geen contact mee kon maken omdat ik niet wist hoe ik hem weer kon gaan voelen
(uitnodigen).
Mijn zenuwstelsel stond constant op scherp en ik had het niet door. Ik ademende hoog in mijn lijf want ik kon niet langs mijn middenrif komen omdat ik daar ook niet wilde zijn, want daar in het onderlijf zat heel veel spanning opgeslagen dat was opgebouwd vanuit angst.
Ik leefde in mijn hoofd en daarmee in het tekort wat ik ook wel de overleving-stand noem.
Ik had dus iets “te doen” en ik wist ook dat dit een kwetsbare tocht ging worden die volledig ging over mezelf.
De zon (de oervader) stond klaar om me te ontvangen (dat is mijn richting) aan de overkant en ik wist dat ik eerst nog los diende te komen van de verstikking (moederwond) waarin ik zorgde voor alles en iedereen, behalve voor mezelf.
Er zat een grenzeloosheid in mij en ik had geen contact met mijn behoeften.
Als ik die moederwond niet aanging, was het een geforceerde beweging naar man zijn en dan wordt het een “kijk mij eens man zijn feestje”.
Dan kon ik nog geen verbinding maken met anderen omdat ik mezelf niet kon voelen, want ik kwam erachter dat de ware vrijheid juist in de verbinding zat.
Dat ik mezelf kan zijn als ik bij een ander ben en niet in de presteer, doe of zorg-modus schiet.
Ik hoef me niet groot te houden als ik me eigenlijk kwetsbaar voel. Kan het dan ook precies zo zijn als het is?
Kan die kwetsbaarheid juist kracht zijn? Waar hebben we dat nou geleerd/kunnen ervaren als man. Nou, dat is de reis die we zelf mogen maken in mijn beleving.
Tijdens een ceremonie kreeg ik helder door dat als ik daadwerkelijke wilde gaan staan als man, ik ook diende te leren buigen. Wow.
Staan in je kwetsbaarheid betekent staan in je volle vrijheid (mannelijkheid) en van daaruit kan verbinding (vrouwelijkheid) maken.
Vrijheid in verbinding.
Het onschuldige en ondeugende jongetje in mij begon actief te worden want hij zat te trappelen van ongeduld om naar buiten te komen (spelen), wat hij meteen ook heel spannend vond. Angst voor afwijzing in zijn liefde, in zijn speelsheid en in zijn onschuldige ondeugd.
Wat hij nodig had was aandacht en verbinding, van de volwassen man in mij.
“Neem me mee want ik ben onderdeel van jouw heling.”
Het contact maken met mijn innerlijke vrouw (de oermoeder) bracht me pas echt op pad naar de warmte van de zon, waar vrijheid geduldig om me wachtte. In het ontmoeten van de vader in mij.
Dit is een innerlijk pad, een innerlijke reis naar het hart.
Hart en ballen weer verbinden.
Dat pad (zelf ontdekken wat man zijn betekent) is magisch en voor iedereen uniek en voelt ook niet meer als dat er iets gedaan moet worden, want het leven zelf wordt dan vertrouwd.
Het leven draagt je en dat wordt dan ook ervaren, ook al is die overgave super eng want “het denken” snapt daar niks van.
Je komt steeds meer op je plek te staan waardoor het kan gaan stromen.
Toen ik ontdekte wat voelen voor mij betekende kreeg mijn hoofd (concepten, begrijpen) meer rust. De spanning in het lijf kreeg ruimte waardoor de energie ook naar beneden door kon stromen, ook weer naar mijn geslacht (seksuele levens energie). Ademen en voelen. Aanwezig blijven bij wat er is.
Oude opgeslagen trauma' s werden aangekeken en doorvoeld (zij krijgen een plek). Wat ik ervoor nodig had was vertraging en het steeds weer contact maken met het kleine onzekere mannetje in mij.
Hij wil mee naar de zon, samen hand in hand.
De moeder in mij bracht me weer in contact met de bedding waarin alles gevoeld kan worden en daardoor kon ik stapje voor stapje de oversteek maken naar dat wat ik altijd zo had gemist.
In dit innerlijke moeder proces kwam ik ook ik contact met mijn eigen moeder (zij is de poort naar mijn innerlijke moeder) die mij het leven heeft gegeven. Zij die voor mij heeft gezorgd zoals alleen een moeder dat kan.
Wat een liefde zit daarin (dat kon ik niet voelen, omdat er nog boosheid voor zat en ook dat wil gevoeld en geuit worden) en de vraag was of ik die liefde ook in mezelf kon wakker maken. De liefde van de moeder in mij.
Waar kan dat, dat je je boosheid kan en mag uiten? Het wordt zo vaak weggedrukt want je mag niet boos zijn. Boosheid is onderdrukte levenskracht en liefde.
De oversteek naar mijn innerlijke vader was het pad waarmee ik ook mijn daadwerkelijke vader ontmoette en die ontmoeting kon niet plaatsvinden zonder het proces met de moeder. Dat kon ik niet by-passen.
Ik kon buigen voor mijn vader, voor zijn lot, voor dat wie hij is en voor alles wat hij heeft gedaan in zijn leven.
Waar het voor mij over gaat is zachtheid en ik zie ook dat ik helemaal niks in dit kwetsbare proces heb kunnen overslaan
Alles heeft zijn tijd en alles klopt.
Ik ben nog nooit van mijn pad af geweest (alles was nodig en heeft zijn plek), zoals ik het ervaar is dat mijn pad steeds helderder en schoner wordt naarmate ik trouw blijf aan mijn hart.
Ben ik dan nu klaar?
Nee, het is nooit klaar want het leven gaat door en door en door, maar wat ik wel kan ervaren is dat de draagkracht van de moeder en de daadkracht van de vader weer tot leven is gekomen en dat zorgt voor een diepe verbondenheid met het leven zelf. In mij.
Wat een reis is dat. Ik zou hem voor geen goud willen missen.
Ik deel graag over deze processen en wie weet kan het iemand inspireren om ook op pad te gaan.
Het is mijn missie om mannen weer in contact te brengen met hun hart, en daarmee ook met hun hart-gedragen missie.
Want wij mannen hebben iets moois te geven aan deze wereld en dat is onze authenticiteit.
Dat is de gift die iedere man in zich draagt. Wauw is dat, die kracht. Onze krachtige liefde waarin ook angst welkom is. Angst die gezien en erkend wil worden en daardoor kan transformeren naar pure levenskracht (creatie kracht).
Dank je wel, moeder en dank je wel, vader.
Ik hou van jullie allebei en jullie hebben jullie plek in mijn hart.
Zonder jullie was ik hier niet geweest en dat besef ik me heel diep.
Ralph Nelissen