Menszijn is geen sinecure.
Een van de meest uitdagende aspecten om mee om te gaan is de illusie van afgescheiden zijn. Los van elkaar, de aarde en het grote geheel.
Enerzijds stelt het ons in staat een unieke persoonlijke ervaring te hebben, anderzijds geeft het ons de vrijbrief om onszelf, elkaar en onze omgeving tot op de rand van uitsterven te brengen.
Leven in een realiteit van ogenschijnlijke tegenstellingen creëert een spanningsveld van uitersten dat letterlijk de wereld in beweging zet.
Hoe we als individuen en collectieve mensheid tot nu toe met dit spanningsveld zijn omgegaan heeft geleid tot een explosieve lading in ons onderbewustzijn die een uitweg zoekt.
Je ziet het als ziekte bij individuen, verbroken relaties tussen mensen en de dreiging op het wereldtoneel. Het zijn allemaal tragische uitingen van onvervulde behoeften.
Een van de meest wezenlijke onvervulde behoeften die ik lang in mijzelf heb gevoeld en vaak bij anderen opmerk is die aan authentieke connectie, de ervaring weer één te zijn. Dat komt voort uit een diep missen en existentieel verlangen naar waar we vandaan komen; de harmonie der sferen, de onlosmakelijkheid tussen mensen onderling, mens en aarde en mensheid en haar kosmische oorsprong.
De meest wonderlijke paradox is dat we ondanks onze illusoire beleving van afgescheiden zijn, nooit werkelijk los van elkaar en ons thuis zijn geweest. Het vindt plaats op hetzelfde moment. En we ervaren de eenzaamheid als gevolg van de ogenschijnlijke breuk met het leven en tegelijkertijd is er altijd alleen maar eenheid.
Ware compassie maakt een einde aan de illusie dat er zoiets bestaat als een afgescheiden individu dat op zoek is naar eenheid.
Het onthult daarin dat het individu, de zoektocht naar eenheid en de eenheid die gezocht werd altijd al uit hetzelfde gemaakt waren: het grote niets dat zich als alles manifesteert. Wat met het wegvallen van deze illusie overblijft is het leven zelf in al haar diversiteit en intensiteit.
Daarmee is compassie een massavernietigingswapen.
Echter niet van mensen, planten, dieren, relaties en landen maar van illusies.
De illusie dat we het wel zonder elkaar kunnen rooien, dat we de natuur niet nodig hebben om te overleven en dat de magie van het leven ons in de steek zou hebben gelaten.
Het leven heeft ons uitgerust met een plek in het hart waar ware compassie altijd bestaat en ervaren kan worden.
Deze plek wordt in de veda's beschreven als 'The tiny space in the heart'.
Een plek zonder polariteit waar conflicten niet kunnen bestaan, een energetische ruimte van ultieme compressie en ultieme compassie.
We krijgen weer toegang tot deze plek door via het lichaam opnieuw en keer op keer te verbinden met onze innerlijke ervaringswereld van emoties, gevoelens, gedachten en fysieke sensaties.
Door alles wat zich daarin aandient volledig te laten zijn zonder het persoonlijk te nemen, te willen begrijpen en op te lossen sluiten we letterlijk het leven in ons hart.
Dit creëert het momentum voor een energetische verschuiving vanuit afscheiding en verkramping naar eenheid en grenzeloosheid.
Compassie maakt typisch genoeg geen eind aan het lijden door hetgeen waaraan wij lijden uit ons leven te verwijderen. Dat is het idee van de imaginaire zoeker naar vrijheid over wat bevrijding zou betekenen.
Compassie is de genadeloze ontmaskering en ontmanteling van datgene dat zoekt.
Wat overblijft is de eenheid waar we zo lang naar zochten en diep naar verlangden, echter niet langer meer ervaren vanuit een begrensd individueel perspectief maar vanuit grenzeloosheid en oneindige flow.
Compassie telt op. Hoe meer mensen zich bewust verbinden met hetgeen ons niet meer dient en alles wat zich daarin aandient 'simpelweg' zien voor wat het is in dat moment, hoe meer compassie beschikbaar is om de illusie van ongeacht welk conflict te laten imploderen.
Het is onmogelijk voor conflict om in de nabijheid van compassie te blijven bestaan.
Compassie gaat voorbij aan daders en slachtoffers, oorzaak en gevolg, het omarmt letterlijk de directheid en volledigheid van het leven zonder voorkeur en met gelijkwaardigheid.
En niet alleen transformeert compassie het oude en begrensde, het verhoogt de frequentie vervolgens naar onvoorwaardelijke liefde...
Let it Be!
Juno Burger