Juno Burger

Door standaard in verzet te zijn tegen wat zich aandient in je belevingswereld bouw je voortdurend spanning op en wordt die in alledaagse situaties continue getriggerd. Wie je op dat moment bent, althans denkt te zijn, komt letterlijk voor je ogen tot leven. De tragiek, en tegelijkertijd ook de magie, is dat je niet doorhebt dat je dit zelf creëert. Die realisatie is confronterend en tegelijkertijd bevrijdend.

Wanneer de volgende gedachte zich aandient, neem deze bewust waar en laat die gedachte er volledig zijn. Zie het voor wat het is in dat moment: er wordt een gedachte gedacht. Stop dan en daar het verhaal. De gedachte zal jou loslaten en je niet meer lastigvallen. Niet omdat die gedachte in de eerste plaats lastig was maar omdat je het jezelf niet langer onnodig lastig maakt...

Door onze individuele en collectieve pijn, schaamte, woede en verdriet niet langer te veroordelen of te ontkennen maar juist bewust te maken en te omarmen verschuiven we van onbewuste scheppers naar bewuste scheppers van onze werkelijkheid. Het kan niet anders dan wanneer deze facetten hun kracht en macht over ons verliezen we ze niet langer op dezelfde manier terugzien in ons leven. Je raad het al, de oplossing ligt in het hart.

Bij negatieve emoties als boosheid, angst, frustratie en stress verkrampte het DNA, bij positieve emoties als dankbaarheid, liefde en waardering ontspanden de DNA strengen. Door dit soort onderzoeken wordt steeds duidelijker dat niets vastligt, alles vloeibaar is en je als mens bewust en onbewust medeschepper bent van de realiteit waarin je leeft. Door deze levenswijze ontwikkel je een transparantie in je energiesysteem waarbij alles ervaren kan worden en doorstroomt. Je zet het niet langer...

De grote paradox is dat de eenheid natuurlijk niet hersteld hoeft te worden, die is allang heel en één. Maar in je menszijn is er iets waardoor je dat niet zo ervaart. En zoals dat met illusies gaat, het lijkt echt maar het is het niet. Bijzonder genoeg ervaar je het gevoel van afgescheiden zijn altijd binnen de eenheid, het creëert binnen een omgeving van heelheid de mogelijkheid om te ervaren hoe het is om dat niet te zijn.

Ware compassie maakt een einde aan de illusie dat er zoiets bestaat als een afgescheiden individu dat op zoek is naar eenheid. Het onthult daarin dat het individu, de zoektocht naar eenheid en de eenheid die gezocht werd altijd al uit hetzelfde gemaakt waren: het grote niets dat zich als alles manifesteert. Daarmee is compassie een massavernietigingswapen.

Er wordt aangereikt om je niet te identificeren met je binnenwereld; gedachten, gevoelens, emoties en fysieke sensaties die zich in bewustzijn aandienen. Het achterliggende idee is dat wanneer je je als mens wel hiermee identificeert je deze gedachten, gevoelens, emoties en fysieke sensaties ook daadwerkelijk wordt en manifesteert. Zo geniaal en groots is je lichaam en je manifestatiekracht.

Als mens leef je in twee werelden tegelijkertijd. Enerzijds is er het volledig vrije, onpersoonlijke en grenzeloze. Hierin is ieder facet van je manifestatie een uiting van het substratum, het mysterie waar alle leven van gemaakt is. Anderzijds is er de ervaring van een ogenschijnlijk individu met vrije wil, keuze en verantwoordelijkheid. Een wezenlijk onderdeel van die individuele, persoonlijke ervaring is een samengetrokken energie die je ervaart via je lichaam. Deze contractie heeft de...

Dit is de ingang naar het compassievolle hart waar je een ruimte aantreft zonder tegenstellingen. De spanning die je als mens opbouwt door je leven persoonlijk te nemen, te willen begrijpen en beheersen valt hier weg. Wat je je nu realiseert is dat je nooit last had van wat je ervoer maar van hoe je bewust en onbewust geprogrammeerd was om hier mee om te gaan.

Leven vanuit deze plek gaat vaak gepaard met een gevoel van eenzaamheid, van verlies. Er mist iets. Mens zijn betekent vergeten dat je unieke persoonlijke reis, ondanks je gevoel van afgescheiden zijn, nog altijd plaatsvindt in de eenheid.