Jullie zijn werkelijk bezig met een nieuwe geboorte. Vlak voordat het nieuwe zich aandient, is er altijd een moeilijk moment: de doodstrijd van het oude. Maar laat je daardoor niet misleiden. Ik wil jullie nu wijzen op drie valkuilen die jullie kunnen tegenkomen in het loslaten van het oude.
Als energetisch gevoelige empaat heb ik het grootste deel van mijn jeugd mijn persoonlijke gevoelens verward met de ervaringen van anderen. Ik geloofde vaak dat ik niet aardig of "goed genoeg" was, omdat ik de emotionele verdeeldheid die ik bij anderen voelde, interpreteerde als hun mening over mij.
De aarde heeft geen behoefte aan heiligen en wijzen, die het licht onderwijzen vanaf een lessenaar of spreekgestoelte, maar aan mensen van vlees en bloed die het donker en het licht in zichzelf hebben ervaren en beide zonder oordeel kunnen omarmen.
Mathieu stelt vragen die vooraleerst ingaan op de basis principes van de ons meest bekende psychologische begrippen. Vandaaruit ontvouwt zich een gesprek wat de luisteraar uitnodigt om mee te exploreren in (o.a.) de daadwerkelijke rol van het onderbewuste en het multidimensionale aspect van familie-opstellingen of innerlijk kind-werk.
Een kind dat op aarde wordt geboren, wordt geacht zich aan te passen en te leren luisteren. Met andere woorden als kind leer je dat je geen autoriteit over je eigen leven hebt: je moet je aanpassen, anderen weten het beter dan jij. Anderen hebben de autoriteit over jouw leven.
Wanneer je het werkelijk doorvoelt en met compassie omringt, laat je los, ben je bereid in zekere zin te sterven, omdat je weet dat er iets groters is wat jou draagt. Je geeft je over aan je diepste en ware kern en strijdt niet meer met de aardse werkelijkheid.
Wanneer diepe pijn en angst zich willen losmaken uit het onderbewuste, wil je lichaam zich ontladen van de (oude) opgeslagen emoties. Als je je hier nog niet bewust van bent kan het zijn dat je ze ervaart als “nieuwe angsten’’ of “pijnlijke ervaringen van dat moment’’.
Planeet aarde is momenteel best een ruige plek om te zijn. Wanneer je je voorstelt of herinnert waar je oorspronkelijk vandaan komt, een plek van verfijning, heelheid en eenheid, is het op zijn zachtst gezegd een uitdaging. Om die reden zijn veel mensen het er wel over eens dat het feit dat je hier geboren wordt op zichzelf al traumatisch is.
Naarmate we steeds meer hogere zelfdelen, multidimensionale zelfdelen, huisvesten in ons fysieke lichaam, krijgen we ook meer toegang tot alle kwaliteiten van die zelfdelen. En wordt onze samenleving steeds multidimensionaler van aard.