Gerrit Gielen

Een mens is altijd op zoek naar liefde. We verlangen en verwachten die vooral van onze medemensen. In de eerste plaats de ouders en op latere leeftijd de partner. Vooral dat laatste blijkt nogal eens tegen te vallen en dat leidt vaak tot bittere verwijten. Echtscheidingen gaan vaak gepaard met enorm veel haat en wrok; mensen voelen zich verraden. De partner gaf niet de liefde waarop wij recht meenden te hebben – en nu zitten we dan kennelijk zonder. Waarom hebben we die liefde van de ander...

Stel je eens een moment voor waarop je niets ervaart; geen kleuren, geluiden, geen gedachtes en gevoelens. Wat is er dan nog, als er geen ervaringen, geen gewaarwordingen meer zijn? Wat er dan nog over is, is niets iets dat je ervaart – het is iets dat je bent. Dit is bewustzijn, jouw bewustzijn – de kern van je wezen. Het is een ruimte waarin van alles kan gebeuren.Deze levende ruimte is zo vertrouwd, zo alledaags; hij is er op ieder moment. En toch hebben we er geen woorden voor, het is anders

In dit artikel ga ik het hebben over hun rol als dader in de tijd van Atlantis en de slachtofferlevens die daarna plaats vonden. Over de innerlijke conflicten die uit deze tegenstrijdige ervaringen ontstonden en hoe die uiteindelijk leidden tot de geboorte van het Christusbewustzijn.

Zowel vanuit de wetenschap als de filosofie en de mystiek komen argumenten dat de lineaire voortgang van de tijd zoals wij die ervaren niet bestaat. Het betekent dat het verleden niet vast ligt. Alles vindt in het nu plaats – ook onze vorige levens. Wat betekent dit voor reïncarnatietherapie en het werken als reïncarnatietherapeut? Om deze vraag te beantwoorden wil ik eerst ingaan op de betekenis van herinneringen...

Hier op Aarde, in de menselijke samenleving, leven wij in een sfeer van verdeeldheid, van hokjes. De wereld van de ziel daarentegen is een wereld van eenheid, een eenheid die alle hokjes overstijgt. Dit spanningsveld zorgt ervoor dat de ziel onderdrukt wordt: dat het moeilijk is om in contact te komen met onze ziel.Als je kijkt naar de reis van je ziel op Aarde, je zielsplan, dan kun je daarin een aantal fasen onderscheiden, die te maken hebben met de verhouding tussen de twee werelden.

Als je je boosheid eenmaal accepteert als een natuurlijke en gezonde kracht, die essentieel is om je eigen grenzen te handhaven, ontstaat er ruimte. Ruimte in jezelf, een ruimte waarin jij mag zijn. Jij kunt het wel. Jij bent de baas over je innerlijke ruimte. Boosheid is nodig om je te bevrijden van alle energieën die jou weghouden bij liefde. Boosheid is nodig om tot jezelf te komen en te ontdekken dat je liefde bent. Boosheid is nodig om jezelf weer te openen voor de liefde die jou omringt.

Een kind dat op aarde wordt geboren, wordt geacht zich aan te passen en te leren luisteren. De wil van de baas is wet en een eigen mening wordt niet op prijs gesteld. Met andere woorden als kind leer je dat je geen autoriteit over je eigen leven hebt: je moet je aanpassen, anderen weten het beter dan jij. Anderen hebben de autoriteit over jouw leven. Anderen weten beter wat goed voor jou is. Het geloof in autoriteiten buiten je zit heel diep in een mens, het gaat veel verder dan blindelings...

Alles in de natuur is onderworpen aan een ritme. Denk bijvoorbeeld aan de seizoenen, maar ook de opeenvolging van dag en nacht. Dit hoort bij de natuur en we ervaren het als vanzelfsprekend. De natuurlijke ontplooiing van het leven is alleen mogelijk dankzij ritmes. Zonder nacht zou onze Aarde verhitten tot een kokende levenloze woestijn, en zonder dag zou ze bevriezen. Beide zijn nodig voor de evolutie en groei van het leven. Minder vanzelfsprekend vinden we het dat ook ons innerlijk leven...

Vanuit het perspectief van de ziel is de aarde is geen ‘ding’, geen klomp materie, maar een ervaringssfeer, een veld van oneindig veel mogelijkheden waarin de menselijke geest zichzelf kan ontdekken. De ziel is nieuwsgierig en wil zich met de ervaring van meerdere tijdslijnen verrijken. Het zou zonde zijn om de schitterende aardse persoonlijkheid, met al zijn potentieel – jij dus – maar te gebruiken voor één mogelijkheid.

Dictators, machthebbers, bazen, generaals - ze hebben allemaal mannen nodig die gehoorzaam zijn, die blindelings luisteren. Geen mannen die zich afstemmen op hun innerlijke jongetje. Daarom is het jongetje in de man niet welkom. Er ontstaat een ongebalanceerde mannelijke energie, die vervreemd is van het vrouwelijke. Mannen hebben diep in zich een verloren meisje dat zich totaal verwaarloosd voelt. De stoere harde werker, de soldaat die blindelings orders gehoorzaamd; het zijn gewonde mannen...