Ik schaam me. Heel erg. Het verwonderd me als ik zie hoe ver de mensheid van alles wat belangrijk is in het leven verwijderd is geraakt. Als ik vaders op tv voorbij zie komen met hun kind op de arm, die zeggen dat het toch wel lastig is dat de kinderen niet meer naar de ‘opvang’ kunnen. Dat het ‘niet handig’ is om ze te sluiten. Ik heb mededogen met deze vaders en moeders, die hun kinderen zien als iets dat vooral ‘lastig’ is, omdat ze dan zelf hun leven, waarin ze bewust gekozen...
De collectieve vraag naar Verantwoording voor dit scenario zal uiteindelijk "hoopkanalen" van media creëren. Er zal eindelijk ruimte zijn voor de goed-nieuws-kanalen. Ik wil je de vooringenomenheid van de media laten zien die ''verborgen'' is. Historici kunnen uiteindelijk melden dat, wanneer ze alle verantwoording afleggen over wat er werkelijk is gebeurd, dat angst meer mensen heeft gedood dan het virus.
Ik herkende dat bijzondere dus wel in hem, maar tegelijk vond ik dat erg moeilijk. Want als moeder wil je je kind behoeden en beschermen voor al het slechte in de wereld. En nou bleek mijn zoon juist een heel voortvarende persoon te zijn, die hier kwam met een missie, een bovenpersoonlijke missie, om dingen te veranderen op aarde. Het heeft mij veel tijd en tranen en moeite gekost om dat te accepteren. Want hij werd met wantrouwen bezien door de gevestigde orde en ging steeds meer..