Om echt met het duister van een ander te kunnen omgaan, moeten we eerst ons eigen duister leren kennen. Alleen door dit innerlijke werk aan te gaan, kunnen we die delen van onszelf die we liever verbergen of onderdrukken, herkennen en accepteren. Wanneer we het duister in onszelf omarmen, kunnen we er ook het licht naartoe brengen — niet om het uit te bannen, maar om het te belichten, te begrijpen en te integreren.

Als jij je onveilig voelt, heb je ook stevige muren om je heen opgetrokken en een mechanisme aangewend om dit in stand te houden. Je zoekt dan namelijk voortdurend bevestiging van buitenaf, soms vraag je er letterlijk om. En als het dan tegenvalt wat je te horen krijgt, ga je je heel onveilig en angstig voelen. Als je je hier nog niet helemaal bewust van bent, dan creëer je eigenlijk je eigen spiraal naar beneden.

In de eerste jaren van ons leven leren we geloven wat onze omgeving over ons zegt en vindt. Daardoor wordt een zelfbeeld opgebouwd wat vooral gebaseerd is op de mening en normering van anderen, ouders, familie, cultuur, geloof, omgeving. Dat opgebouwde zelfbeeld is gekoppeld aan hun positieve en negatieve emoties, aan hun goedkeuring en afkeuring. Omdat de onbevangen puurheid, het wezen van het kind, vaak niet (h) erkend wordt ontstaat hier een emotioneel inprentings-patroon van verwerping

En toch is er een keerzijde aan het steeds verder censureren van hen die intuïtief begaafd zijn en hun energetisch onderscheidingsvermogen laten doven onder de noemer: je mag niet oordelen, want je weet niets. Het is een thema dat veel mensen in deze tijd waarnemen.

Als je iemands potentieel op hem/haar projecteert, is de kans groter dat hij/zij zijn onuitgesproken pijn op jou projecteert. Ook al ben je in staat om iemands potentieel te zien, dat betekent nog niet dat hij of zij binnen afzienbare tijd in staat is om het tot leven te brengen.

Het is heel normaal voor deze tijd dat we met veel veranderingen te maken krijgen. Wat er mogelijk ‘mis zou kunnen gaan’ is grotendeels ingekleurd door oude ervaringen.

Daar waar we geraakt zijn in een eigen pijnstuk vernauwd het bewustzijn zich. Beperkt het zich tot de ruimte die de betreffende wond geeft en kleurt het perspectief dat we hebben.

Als je binnen jezelf geen onderscheidingsvermogen hebt ontwikkeld om eigen laagjes (on)bewustzijn te kunnen onderscheiden, hoe kun je dan energieën buiten je tot in detail onderscheiden?

Er mist bij een groot deel ‘channels’ als ook bij aanhangers daarvan, bewustwording of bewustzijn. Over wat channelen is, over de mogelijke kleuringen, over het eigen bewustzijn binnen dergelijke boodschappen, over de eigen blinde vlekken en groeiweg.

Wat is dat toch, dat sommige mensen je zo kunnen raken? Iedereen kent iemand die een stuk irritatie naar boven haalt. Of iemand die maakt dat jij de angst in jezelf voelt opkomen. Wat er werkelijk gebeurt is dat deze mensen een deel in jou 'raken' wat ook in jou zelf vertegenwoordigd is.