Terwijl we steeds dieper de aarde in zakken, schuiven we naar voren langs de tijdlijn de toekomst in, naar het moment in de tijd dat we volledig Zelfgerealiseerd zijn. Onze Zelfgerealiseerde Zelf voelt heel licht, liefdevol, ruim en vrij aan. We draaien ons om en kijken terug langs de tijdlijn naar onze huidige Zelf. We sturen vanuit het hart van onze toekomstige Zelf liefde naar onze huidige Zelf en verlichten met deze liefdesenergie de tijdlijn, zodat de weg die ons huidige Zelf te gaan heeft
In de collectiviteit van het veld heerst een grote angst. Een angst voor het onbekende, voorbij die illusie matrix, waardoor men collectief liever in de onvrede van wat men heeft blijft zitten, dan dat er een bereidheid is om in het onbekende te stappen. Maar voorbij dit collectieve veld is een ander veld, een veld van vrije energie, van liefde, van een collectief dat zich al heeft losgemaakt van de illusie matrix. En vanuit dat vrije veld wordt er gewrikt in die harde schil...
Het hart is de Zetel van de Ziel. Het is alsof lange tijd die Zetel een hele kleine kruk was waar de Ziel nauwelijks op kon zitten, en daar nu een hele grote, luxe fauteuil voor in de plaats komt waar de Ziel stevig in plaats kan nemen...
Het is net alsof de laatste tijd een strijd gaande is in onze zonnevlecht. Alsof de zonnevlecht het grensgebied is tussen onze liefde en zielemissie, ons denken, het verklaren van de wereld om ons heen. Het is in strijd met wat we willen en wat we voelen. Deze strijd is zoveel meer dan een persoonlijke strijd tussen de liefde en het ego, het hart en de wil. Het is tevens een strijd tussen overleven en in overvloed leven. In controle houden en in overgave zijn.
Het is één ding om met persoonlijke groei bezig te zijn en daarmee je frequentie te verhogen, waarbij vaak het fysieke lichaam moeite heeft om de frequentieverhogingen bij te benen, en nu is het tijd om juist meer aandacht te hebben voor het fysieke lichaam, om het fysieke lichaam echt helemaal te upgraden naar wat we van binnen energetisch al helemaal geupgrade hebben in ons bewustzijn.
De enige waarvoor je buigen moet, is voor de God in jezelf. De grootsheid die in jezelf aanwezig is. Buig niet meer voor een ander. Tenzij je in die ander je eigen godheid herkent, zodat je eigenlijk buigt voor je eigen God zelf.
Alle andere vormen van buigen is een vorm van onderdanigheid, ondergeschiktheid, slaafsheid. En het is juist het slavenbewustzijn wat de mensheid zolang gevangen heeft gehouden en waar jullie uit aan het stappen zijn.
Het nieuwe tijdperk is aangebroken. Het Christuskind is niet alleen verankerd nu, maar het Christuskind is zich nu manifest aan het maken. Het is je innerlijk licht die het afdwingt, die je koers bepaalt, meer dan ooit tevoren.
De fifty “shades of grey” in de oude bandbreedte, die kennen we wel, maar de “fifty shades of light”, de verfijning daarin, dat is een heel nieuw palet voor ons.