Als we ons eenzaam voelen, verlangen we naar een medemens. Als we die willen vinden, zullen we eerst moeten leren onszelf te zien als een mens.

Op bezoek bij mijn schoonfamilie voel ik me regelmatig alleen. Zij hebben heel andere denkbeelden dan ik. Ik wil bij mezelf blijven, maar wat betekent dat dan? Spreek ik me uit? Hoe kan ik iedereen – inclusief mezelf – in zo’n situatie respecteren?

Onze gemeenschappelijke opdracht is om de ziel als het ware te redden uit de materialistische verdichting van het bewustzijn. Maar niet te vluchten in een Luciferische en illusionaire wereld die het duister ontkent. We leven in een dualistische wereld en door dat dualisme leren we keuzes maken en daardoor vrij te worden. De menselijke tekortkomingen met mildheid benaderen en het zogenaamde duister erkennen, meenemen en omvormen, dat is… Liefde.

Als je te veel blijft geven – want te veel absorberen, teveel energie van anderen in je opnemen, is een vorm van geven – raak je uitgeput. Om vitaal te blijven is het nodig jezelf te begrenzen en te beschermen.

De reden dat in deze tijd depressiviteit zo sterk toeneemt, of in ieder geval meer waarneembaar wordt, meer gezien wordt en dus ook dieper ervaren, is eigenlijk een positieve, namelijk dat het hart ontwaakt in mensen, mondiaal, in de gehele mensheid. De roep van het hart wordt voelbaar.

Leegte? Nee: alle deeltjes van het universum zijn daar aanwezig. Alles is daar. Alles is overal. In de leegte is alles. Als je je eenzaam voelt besef dit: alles is in jou, en jij bent overal.