Juist in die afwijzing zit de crux waarom dingen nog steeds niet echt beter en hoger zijn, in de mens individueel maar ook in de mensheid als collectief. De afwijzing van, het oordeel over en het voorbijstreven van, in dit geval de lagere frequenties en emoties op Hawkins’ schaal, is exact het mechanisme dat ervoor zorgt dat ze meer spanning vergaren, groter worden en dieper de schaduw induiken.

Wilhelm Reich kwam tijdens zijn onderzoek tot de conclusie dat mensen met emotionele en psychische problemen ook chronische spanning hadden in hun spieren (in feite in het bindweefsel).

Iedere negatieve emotie die je voelt, of je dit nu wanhoop noemt of slechts wat irritatie, is er omdat jij op dat moment een gedachte activeert die de reden is dat je je-Zelf niet bijhoudt. En er is geen reden om dat te doen want je hebt de mogelijkheid om je-Zelf volledig bij te kunnen houden.

Veel mensen zoeken hun veiligheid voortdurend buiten zichzelf. Werkelijke veiligheid zit van binnen, maar wanneer je nog je nog volop in je overlevingsmechanisme zit dan kan het zijn dat je die veiligheid buiten jezelf zoekt.

Wat gebeurt er eigenlijk als je jezelf in je hoofd de hele tijd afwijst? “Ik doe het niet goed, ik hoor er niet bij, dit kan ik niet, anderen vinden mij niet leuk, ik ga dit doen om erbij te horen”. Wekelijks hoor ik deze verhalen van de vrouwen in het jaarprogramma en de coachopleiding. Het speelt zo’n grote rol. Het is zo angstig om er niet bij te horen, om jezelf in allerlei bochten te wringen zodat je niet buitengesloten wordt op je werk, school, studie, je relatie of je gezin. Die...

We hebben allemaal een lichtzijde en een schaduwzijde. Het is gewoon deel van mens zijn in een dualistische wereld. Laten we er eens samen naar kijken...

Pijn is weerstand. Wanneer de levensenergie (zoals in onze natuurlijke staat) vrij kan stromen is er geen pijn.

Hij vertelde mij, dat ik hier nooit meer van zou kunnen genezen. Dat er een medicijn was, genaamd lithium, die deze depressies en manieën tegen zou gaan.

Ik nodig je nu uit delen van jezelf te ontmoeten. Die delen presenteren zich aan jou als kinderen. In jou leven nog steeds kinderen: spontane gevoelsdelen die bij jou horen.

We worden ons steeds bewuster van de invloed die emotionele stress op ons fysieke lichaam uitoefent. Pijn dwingt ons onze aandacht naar binnen te richten en beweging te brengen in het onderliggende overlevingspatroon van “lijdzaamheid”.