De duivel en een vriend liepen langs de rand van de hel, terwijl ze herinneringen ophaalden. "Ik heb het eigenlijk nooit begrepen" zei de vriend. "2020, hoe ben jij er toen in geslaagd sinds die
tijd zoveel zielen op te halen?" De duivel snoof. " Met angst" reageerde hij en er klonk trots in zijn stem.
"Angst?" Zei de vriend. "Angst voor de dood?" De duivel stak zijn borst onwillekeurig iets verder vooruit. "Soort van." Zei hij. Het was even stil. "Ik maakte ze bang voor een ziekte. In die tijd
waren ze er allemaal van overtuigd dat ze maar één leven hadden.
Ze klemden zich aan hun leven vast met alles wat ze hadden. Ze waren als de dood voor de dood." De duivel keek ongeïnteresseerd naar een stapel ledematen links van hen naast de weg lag, terwijl
hij rustig doorstapte. "Doodsbang waren ze en ze slikten alles wat ik zei. Maar banger nog dan voor de dood waren ze voor pijn ontdekte ik. De pijn van ziek worden en de pijn van geliefden kwijt
raken."
Ze hielden stil. De vriend keek uit over de uitgestrekte vlakten van de hel en zag in de verte het vagevuur. Het was windstil en hij kon het schreeuwen en krijsen van de zielen duidelijk horen.
De duivel vervolgde. "Ik deed net alsof het een hele erge ziekte was waar mensen dood op straat van neervielen. Toen dat goed op hun netvlies was ingebrand lieten mijn helpers krankzinnige
sterftemodellen los over de wereld. De mensen dachten dat ze met honderden miljoenen tegelijk zouden sterven."
"Zat dat risico erin?" De vriend probeerde in de verte te zien hoe een volgende groep zielen in het vagevuur geworpen werd. Hij wist dat het pervers was, maar het wond hem op ze te zien lijden.
De duivel spuugde op de grond en lachte zijn puntige tanden bloot. Hij leek zich steeds verder op te blazen. "Nee, dat was het geniale aan mijn plan. Het was niet meer dan een griepvariant. Een
agressieve, dat wel. Maar dat kwam omdat ze geen immuunherinnering hadden aan het virus dat ik geïntroduceerd had. Weet je, eigenlijk kwam ik alleen maar de jaarlijkse groep ouden en zwakkeren
ophalen. Zoals elk jaar deed ik dat met griepvarianten. Twee jaar daarvoor in 2018 had ik er maar liefst 11.000 opgehaald. Geen haan had er naar gekraaid. Maar nu was het anders."
De vriend was ineens geïnteresseerd en draaide zich om. Hij kneep zijn oogleden samen en keek de duivel indringend aan. "Wat was er anders?" Vroeg hij. De duivel glimlachte gewichtig alsof hij op
het punt stond een groot geheim te verklappen. "Ik had hulp". Even was het stil. De duivel en zijn vriend keken elkaar aan. In de verte klonk het gejammer van de volgende groep zielen die het
vagevuur ingegooid werd. Aan de blik van zijn vriend zag de duivel dat hij door moest praten.
"Er zaten precies op dat moment een aantal machtswellustelingen op belangrijke posities. Met hen sloot
ik een pact. We gebruikten de angst die heerste om er een slaatje uit te slaan. Eerst isoleerden we de ouderen en zwakkeren en lieten we zoveel mogelijk van hen alleen sterven. Je kunt je
voorstellen hoe we genoten van al dat lijden". De vriend knikte instemmend. Hij kende zijn oude kameraad en wist waar deze gelukkig van werd.
"Vervolgens" de duivel keek alsof hij een mop aan het vertellen was. "Vervolgens verplichtten we hen anderhalve meter uit elkaar te blijven. Ze moesten mondkapjes op en mochten elkaar niet
aanraken. We dwongen ze binnen te blijven. Dat bleek een briljante zet. Echtelijke ruzies en
huiselijk geweld namen exponentieel toe, kindermisbruik werd vertienvoudigd en ze begonnen elkaar via sociale mediakanalen het leven moeilijk te maken. Talloze van hen raakten hun baan kwijt, of
gingen failliet. Het lijden was waanzinnig."
Met grote ogen keek de vriend hem aan. Hij begon te lachen. "En toen" zei de duivel die er steeds meer plezier in kreeg, "maakten we ze wijs dat de enige manier om elkaar weer aan te raken en weer te kunnen werken zou zijn als ze zich lieten vaccineren met een middel dat nog niet
bestond." De vriend begon nu hardop te lachen. Ook de duivel proestte het uit. Het werd steeds lastiger voor hem om het verhaal te vertellen.
"Het mooiste was dat iedereen meedeed! Mijn contacten bij de media speelden het spel klakkeloos mee. Alleen de berichtgeving die ik bedacht had werd zomaar doorgegeven. Andersdenkenden werden als complotwappies weggezet zodat niemand ze serieus zouden nemen. De politie ging met
meetlinten de straat op en de parken in en de politici verzonnen de meest idiote noodverordeningen en wetten. En weet je wat het mooiste was?" De vriend keek hem verwachtingsvol
aan. "Ze verraadden elkaar! Via kliklijnen! En het was niet eens oorlog!" De vriend gierde van het
lachen en wist niet meer hoe hij het had. "En... en... en..." stamelde de duivel giechelend. "Ze probeerden te
demonstreren. Maar mijn bestuurlijke vrienden zeiden dan twee dagen van te voren dat het niet mocht. En lieten een andere demonstratie wel doorgaan" nu begon de duivel ook te
gieren van het lachen. "En toen kregen die demonstranten ruzie met elkaar! Precies zoals we gepland
hadden!" Proestte hij het uit. "Hou op!" Zij zijn vriend. " ik doe het in mijn broek! Dit is een grap toch? Dit gebeurde niet echt?" De duivel kon alleen maar knikken. De tranen
biggelden over zijn wangen. Minutenlang konden beide vrienden geen woord meer uitbrengen en alleen maar gieren van het lachen.
Toen de duivel en zijn vriend uitgelachen waren, vervolgden ze hun wandeling langs de rand van de hel. "Ze komen nu met groepen tegelijk binnen" zei de koning van de duisternis, terwijl hij zijn
blik op het vagevuur gericht hield. "De machtswellustelingen van toen. Kijk, daar gaat weer een groep."
De vriend keek naar de volgende groep zielen die krijsend en gillend het vagevuur ingeduwd werd. "Hoe is het afgelopen
eigenlijk?" Vroeg de vriend. "Och, het virus had een contract met een einddatum. Toen dat afgelopen was
verdween het even snel als dat het gekomen was.
De mensen vonden elkaar weer in liefde en waren meer verbonden dan ooit tevoren.
Maar het leed was al geschied. Iedereen kon terug naar de wereld zoals ze die gekend hadden, alleen de zielen van de
machtswellustelingen waren vanaf dat moment van mij. Het was een kwestie van tijd voor ze hier zouden arriveren."
De duivel en zijn vriend bleven nog een tijdje staan kijken hoe in de verte de ene na de andere groep zielen het vuur in gedreven werden. Het was etenstijd en de beide mannen hadden honger
gekregen van al dat gegil. De duivel sloeg een arm om de schouders van zijn oude vriend terwijl ze terug liepen richting het vagevuur.
X Robert Bridgeman
www.bridgeman.nl
NB: geschreven met humor en artistieke vrijheid. Dit is niet hoe ik inhoudelijk denk over Corona, of de duivel
:-)
Blijf op de hoogte van nieuwe ontwikkelingen
❥ Schrijf je in voor de nieuwsbrief