Rani Savitri

Je hebt altijd iemand anders NODIG gehad als REDEN om te leven. Die reden kan elk moment verdwijnen. Zodra je iets anders dan je EIGEN wezen REDEN maakt om te leven, beledig je jezelf. Je vernedert jezelf. En dit soort vernedering wordt ondersteund. Je hebt je leven gedegradeerd. Je hebt je waardigheid verloren, je zelfrespect. De leegte welke in ieder van ons leeft, kan nooit door een ander worden opgevuld. Het opvullen van die leegte met anderen is een ziekelijke, egoïstische aangelegenheid.

Wanneer wij niet naar binnen keren, zullen wij ons bewustzijn niet kunnen verruimen, dan blijven we blinden in een blinde wereld, in een schaduwwereld.

Sterke kinderen kunnen enkel ontwikkelen met sterke, ontwikkelde ouders. Zolang de ouders niet ontwikkeld zijn, zolang de ouders onbewust en onwetend zijn, zullen de kinderen zich niet gezond ontwikkelen. De ouders zijn beschadigd en zo zullen de kinderen ook beschadigd zijn. We hebben allen onze conditioneringen. Deze dienen we op te lossen alvorens we onze kinderen belasten met onze conditioneringen, met onze trauma’s en beperkingen. Niet alleen in families functioneert dit zo....de hele...

Klaar zijn in de wereld is niet iets dat iemand je kan geven als een cadeau; het dient direct van het goddelijke ontvangen worden. Wanneer alle ervaringen ervaren zijn, wanneer je tot inzicht komt dat niets in deze wereld je het werkelijke leven kan bieden, dan ben je bereid het leven achter je te laten, dan ben je bereid deze wereld te ontstijgen, je bent bereid te sterven naar het oude zelf en opnieuw geboren te worden.

Met betrekking tot het klimaatakkoord heb ik een brief geschreven. Een brief aan onze Koning, een brief aan onze regering, een brief aan ALLE politieke partijen, een brief aan iedereen!

Voor het eerst proef je iets van meesterschap. Je bent niet langer een slaaf waar overal aan geduwd en getrokken kan worden, waarbij elke emotie, elk gevoel, en iedereen je uit het veld kan slaan, je raakt niet meer uit balans en blijf neutraal. Onder alle omstandigheden blijf je onwankelbaar en een pure getuige, een heldere spiegel. Niets verstoort je meer. Niets overweldigt je nog. Alles blijft op grote afstand van je, ver beneden je, en jij bent op de heuveltop.

Wie ben jij zelf? Wanneer stop je eens met anderen bezig te zijn. Wanneer kom jij die ene echte ware leraar tegen welke jou de waarheid verteld? Deze leraar wil niet dat je hem aanbid. Deze leraar wil jou enkel de weg aanwijzen, kosteloos. Deze leraar toont jou de weg, en laat jou de weg zelf vinden. Deze ware leraar wenst niet aanbeden te worden en is slechts een voorbeeld, deze leraar heeft geen woorden maar daden, en wanneer hij spreekt is hij onberispelijk in zijn woorden.

Laat overheersing en misleiding over aan de politici, aan de machthebbers, de onderdrukkers, laat het over aan hen die denken de baas te zijn, de slimste en de beste te zijn, de rijkste en de succesvolste te zijn. Door naar het nieuws te kijken wordt je meegezogen in de hypnose waarin de mensheid verkeert. Je bent hierdoor niet meer in staat om de werkelijkheid te ervaren, je wordt misleid en je trapt in de valkuil welke voor jou is uitgezet.

Ik voelde mij aangevallen, ik verdedigde mij, en iedereen die mij dwars zat, verbande ik uit mijn leven, of kreeg de wind van voren. Er was geen zelfvertrouwen. Er was geen liefde, er was geen rechtvaardigheid en geen veiligheid. Allemaal dingen die ik niet kende. Wel was er een enorme bewijzingsdrang. Ik paste mij aan aan deze wereld, aan anderen, wilde graag aan iedereens eisen voldoen, wilde graag gezien en erkend worden. Aardig gevonden worden. Verloor mijn werkelijke zelf volledig.

Wanneer we vasthouden aan het concept ‘God’, dus niet aan God zelf, maar aan het concept, blijven we gevangen in de dualiteit. Er zal dan altijd een ‘ik’ zijn en een ‘God’, een ander, geen God, of de wereld, zijn, er is altijd twee, een subject en een object. Het is een de-hypnose. Een eerste stap. We zijn zo in de slavernij geraakt dat we de moed hebben verloren. En zelfs als we totale onzin zien, dan werpen we geen (kritische) vragen op. We accepteren het gewoon, als makke schapen...