Opeens had ik gisteravond de behoefte om contact te maken met mijn leven als vrouwelijke apostel van Jezus en Maria Magdalena. Ik had daar nog nauwelijks verbinding mee gemaakt terwijl ik workshopdeelnemers dat wel liet doen. Ik zag mijzelf op een ezel zitten.

Verliefd op Jezus

Er liep iemand naast: Jezus? Ik merkte dat ik niet durfde te kijken, dat niet durfde te hopen. Alsof ik hem verafgoodde en dat niet mocht?

Was ik verliefd soms op Jezus? Pfff. het moet niet gekker worden. Ja, ik was verliefd op Jezus! We spraken erover samen en ik heb het kunnen verwerken en het transformeerde naar onvoorwaardelijke liefde. Ik herinner me opeens de verliefdheden op oudere jongens met lange haren in mijn vroege puberteit. Ik zag de man toen nog als een held die mij ging redden. Jezus dus.

Een gewelddadige dood

Ik was getrouwd en had drie kinderen. Mijn man woonde elders voor zijn werk. Ik hield veel van hem voel ik, maar ik had me aangesloten bij de kring rond Jezus en Maria Magdalena en hij gaf me deze ruimte. Ik vroeg me van binnen af of ik bij de kruisiging ben geweest. En hoe ik aan mijn einde ben gekomen in dat leven. Ik kreeg duidelijk dat ik de kruisiging heb meegemaakt en dat ik dat goed kon verwerken omdat ik wist dat Jezus dat ook kon. Hij is in zijn lichtlichaam gegaan en had daarmee geoefend (*). Ik ben zelf aan mijn einde gekomen door marteling vanwege het uitdragen van de leer van Jezus en Maria M na de dood en de wederopstanding van Jezus. En opeens een schok: wat gebeurde er met mijn kinderen dan? Dan komt door dat mijn kinderen ook gemarteld en gedood en mijn man ook vanwege mijn praktijken. Ik huil opeens intens en met een bang vermoeden: hoe oud dan waren mijn kinderen? 1, 4 en 7. Er komt meer intens verdriet los en ik besef: Jezus was voorbereid en zij waren dat niet. Ik heb moeten toekijken.

Mijn schuld

Was het mijn schuld? Ik krijg het gevoel dat ik de missie boven alles heb laten gaan en dat ik mijn kinderen onvoldoende beschermd heb. Dat past wel bij mij. Ik huil nu voluit en stop weer snel daarmee. Ik vermoed ook dat het deel is van mijn onvermogen al die levens daarna om ten volle in mijn licht en kracht te gaan staan. Er ontstaat steeds een onnoembare dreiging als ik dat wel doe. Bang dat er iets kapot zal gaan wat groter is dan ikzelf. Voor wie, voor wat, ten koste van wie of wat zou ik dat dan nog doen? Ik vermoed dat het aarzelende patroon wat ik nu beleef bij het vormgeven van eerst de sessies en daarna de workshops, steeds vol enthousiasme beginnend, maar dan bij “tegenslag” het graag weer opgevend, vele levens zo gespeeld heeft. In mij op komt ook dat het bedoeld is geweest dat ik in dit leven geen kinderen heb en geen vaste partner. Dat klopt voel ik.

De ontwikkeling naar mijn missie

De ontwikkeling naar mijn missie gaat voor alles. In dit leven verbrak ik mijn relaties zodra ze mijn ontwikkeling niet meer dienden. Heb ik voordat ik indaalde een kinderloos leven besteld vanwege schuldgevoel? Nee, dat klopt niet, voel ik. Na enig gepuzzel krijg ik duidelijk dat het besluit van ‘bovenaf’ is gemaakt, nadat ik ingestemd heb met een voornamelijk solistisch leven omdat ik helemaal los van alles moest ontwikkelen voor een goddelijke opdracht in dit leven. Ik bedenk mij dat Maria Magdalena en Jezus hun leven voorafgaande aan hun missie in isolement doorbrachten om de ondergang van Atlantis te verwerken en als opmaat naar dat laatste leven op aarde (*).

Uitersten van Geweld en Liefde

Ik omarm mijn kinderen, ik omarm mijn man en ik omarm mijzelf. Het zijn harde lessen, maar ze moesten geleerd. Mijn levens kenmerken zich door het uiterste aan psychisch en lichamelijk geweld. Maar ook door de hoogste liefde mogelijk op aarde, de trilling die ik bij mij draag en die ik in een aantal van mijn partnerschappen en in mijn liefde voor het leven en in mijn werk kon ervaren en doorgeven. Jaren van opschoning en in balans brengen van deze levens zijn achter de rug; mijn licht daalt steeds verder in. Ik ben zover.

Babette Gijsen
www.praktijkdenieuwemens.nl