Mijn eerste artikel met de buitenwereld delen heeft veel in beweging gezet. In en om mij heen. Geraakt, gezien, begrip, (h)erkenning, …. Prille ruimte voor verbinding autisme / niet-autisme. Ook
persoonlijke afwijzing valt me ten deel: zweverig, gehersenspoeld, de weg volledig kwijt ….. Ik kan er mee zijn. Herken het. Heb zelf ook aan die kant gestaan. Ik geef deze afwijzing de ruimte in
mij en naar de ander toe. Zonder verwijt. Zonder strijd. Zonder oordeel. Vanuit begrip, (h)erkenning, respect, gelijkwaardigheid en liefde voor al wat is.
Spontaan delen bekenden mijn artikel. Wat een mooie flow. Wat een liefdevol en organisch teamwork. Dank uit het diepst van mijn hart. Ook voor alle reacties. Mijn tekst raakt mij nog steeds diep.
Als grijze muis volop in het licht. Iets in mij snapt totaal niet, dat ik dit gedurfd heb. Iets anders in mij is helemaal in haar nopjes. Ik heb letterlijk de weg terug afgesloten. Wat een immens
cadeau aan mezelf.
Ik en mijn Voelgebied
Met mijn autisme ervaar ik ‘van nature’ geen verschil tussen dit leven en vorige en toekomstige levens… Ik heb één voelgebied: alles wat is geweest, wat is en wat komen gaat. Alle prikkels komen
mijn systeem binnen. Ik registreer het slechts niet. De conclusie die ik ooit getrokken heb: Ik voel niets, kan niets, ben niet hooggevoelig, niet hoogbegaafd, helemaal niets waard ….. Onbewust
verzet ik me met man en macht tegen al die prikkels. En houd geen energie over voor andere ervaringen. Sinds ik dit ‘weet’, heb ik er vrede mee en geef het de ruimte in mezelf. Liefdevol op weg
van ‘energie kosten’ naar mezelf ‘energie geven’.
Geraakt in een thema, staan in een nanoseconde al mijn vorige levens met dat thema open. En beland ik a la minute in een “wereldcrisis”. In meerdere dimensies tegelijk. Is niet te hanteren.
Volledige kortsluiting. Sluit mezelf op de automatische piloot acuut hermetisch af. Mijn extreme uitdaging is een millimeter ruimte laten. Voor mensen zonder autisme een niet-waarneembare
verandering. Voor mensen met autisme een gigantische mega-stap.
Buitenaards wezen
De Hemel is mijn thuis. Daar weet ik wie ik ben. Die energie ken ik. Hier op Aarde ben ik vreemd. Snap niets van die aardse energie. In mijn tijd en tempo ben ik mijn menszijn nu stapje voor
stapje aan het ervaren. Kost me veel energie. Loop met regelmaat tegen afwijzing en onbegrip aan. Wat heel begrijpelijk is. Arrogantie, uit de hoogte, manipuleren, eigenwijs, je zin doordrijven
…. zijn bekende eigenschappen van autisme.
Ik vraag liefdevol aandacht voor de tegenpolen. Heel diep ‘bewustzijn’, trouw aan het hoogste doel, liefdevol sturen, zelfbescherming, eigen wijs, diep inzicht en overzicht, onmenselijk zware
taak, ….. Ook deze aspecten hebben wij in ons.
Mijn levensenergie zit in een hele diepe laag. Een laag waar anderen niet kunnen overleven. De laag waar anderen kunnen Zijn is voor mij pas veilig na verbinding met mijn eigen
levensenergie.
Niets is beter of slechter. Het is zoals het is. Geloof me: als het een optie zou zijn, gunde ik mezelf een andere, gemakkelijkere levensweg. Mijn verleden heeft me ingehaald; en geleerd, dat
vluchten een illusie is. Ik voel me pas ‘beter’, sinds ik mijn zielsbestemming volg; hoe zwaar ook.
Eenzaamheid
Ik voel me van nature niet veilig op Aarde, bij mensen. Ben anders. Ik heb extreme angsten op leven, dood, in mijn lichaam komen, mezelf laten zien, ja zeggen tegen mijn leven, mijn ‘opdracht’
waarmaken, …..
Ik voel me niet begrepen, afgewezen, ontkend, genegeerd …
Ik ‘mag’ me altijd verantwoorden voor mijn manier van Zijn. Heel vermoeiend.
Voel me zo alleen hier op Aarde. Onvoorstelbaar diepe eenzaamheid in een drukbevolkte wereld. Met als tegenpool mijn onvoorstelbaar diepe verlangen fysiek mijn ‘partner/gelijkgestemde’ te
ontmoeten. Dat ik me een keer niet hoef uit te leggen. Niet in te houden. Gewoon mezelf kan zijn. Gewoon goed ben, zoals ik ben. Iemand die me gewoon begrijpt.
Ik ben met mijn mate van autisme bewust in beweging gekomen. In energie ben ik heel puur. Als ik in deze energie ben, kan ik alleen puur communiceren. Heb ik geen invloed op. Anderen denken al
snel, dat ik invul, manipuleer …. Logisch. Ze kunnen geen contact maken met ‘mijn’ laag. En worden geconfronteerd met extreme doodsangst. Een mooie bewustwording: Ook voor mensen zonder
autisme kan onbekend extreem onveilig voelen.
Het is lastig te bepalen bij wie ik hoeveel energie bewust kan laten stralen en in welke mate ik mezelf kan zijn. Wat ik open heb gezet in mezelf, is aanwezig in energie. Zwart is Wit geworden.
Onbewustzijn Bewustzijn. Dode energie Levensenergie. In energie staat dat als een huis. Maakt mij heel confronterend voor anderen.
Door mijn beweging in, door en met mijn autisme breng ik mezelf in nog diepere eenzaamheid. Aan de ene kant mensen zonder autisme, voor wie ik anders ben. Aan de andere kant mensen met autisme,
voor wie ik confronterend ben. Als levend bewijs dat autisme geen chronische aandoening hoeft te zijn. Ik lijk meer en meer een uitdaging voor iedereen. Een outsider. Steeds meer alleen.
Tegelijkertijd steeds dichter bij mezelf. Het een voedt het ander: liefdevol, respectvol en onvoorwaardelijk. Tot ik met mijn energie hier kan Zijn. In onvoorwaardelijke liefde verbonden met mijn
zielsbestemming.
Lieve mensen
Ik heb diepe bewondering en immens respect voor alle mensen hier op Aarde. En onze zielsbestemmingen. We hebben allen veel op ons genomen. En mogen er in liefde mee zijn. Oorlog in en met onszelf
verbinden met Vrede in en met onszelf. Ik wens het ons allen toe.
SAMEN DELEN, ELKAAR VOEDEN, SAMEN GROEIEN; OP WEG NAAR EEN WERELD, WAAR IEDEREEN MAG ZIJN.
In liefdevolle en respectvolle omarming,
Els Linders
